In Huilende bruiden hoor je de vervallen Groningse herenboerderijen spreken

Huilende bruiden is ontstaan uit een audiowandeling. Bij deze luistervoorstelling van locatietheatergezelschap PeerGrouP stonden vragen over erfgoed centraal: hoe besluiten we wat we bewaren en wat niet? Regisseur Tom Tieman: ‘Mijn oma overleed terwijl ik bezig was met die voorstelling. Ik ging haar huis uitruimen en toen ging ik hetzelfde mechanisme hanteren; wat bewaar je wel en wat bewaar je niet? Toen de voorstelling was afgerond, had ik het idee hier nog niet over uitverteld te zijn.’

De titel van Huilende bruiden slaat op het pleisterwerk van de vrouwenbeelden op Groningse negentiende-eeuwse herenboerderijen. ‘Doordat het pleisterwerk losliet, leek het alsof die vrouwen moesten huilen. Maar ik kon niet meer achterhalen waar ik dat had gehoord of gelezen, dus heb ik het maar als urban legend verwerkt.’ In Huilende bruiden horen we de vervallen herenboerderijen spreken. ‘Ik vond dat wel een spannend idee, ik dacht die boerderijen kunnen echt van alles vertellen.’

De in Groningen gevestigde Tom Tieman is journalist en documentairemaker. Hij maakte eerder de documentaire Weg uit de stad, over nieuwe plattelandsbewoners. 

In Huilende bruiden maken we kennis met boerderijbewoners Joke, Annemarie en Boelo. De schuur van Joke is zodanig in verval dat het gevaarlijk werd. ‘Op een gegeven moment wilde de geluidsman niet meer mee naar binnen,’ vertelt Tieman, die zelf ook in Groningen woont. Maar ook bij Annemarie en Boelo moet er eigenlijk binnen een jaar iets gebeuren om de boerderij te herstellen. Tieman: ‘Het gebied is economisch niet zo welvarend, en het verval van deze boerderijen is een particulier probleem. Alleen het schilderwerk kan al tussen de 20.000 en 30.000 euro kosten. Dat moet je maar hebben liggen.’

Volgens Tieman zit in het verval ook schoonheid. ‘Ik voel het meeste als ik in een ruïne sta waar lange tijd niks aan is gedaan en dat in volle glorie aan het vervallen is. Dat vind ik prachtig. Het is een soort sensatie die iets te maken heeft met de vergankelijkheid in de bek kijken. Een uniek gegeven in Nederland.’