Alexis Colby. De aartsvijand in de populaire jarentachtigsoap Dynasty, waarin de kapsels groot waren, de juwelen opzichtig en de schoudervullingen breed. Met dit iconische alter ego werd de Britse actrice Joan Collins in één klap ’s werelds bekendste en meest gehate televisiepersonage. Het leverde haar een Golden Globe op. ‘Dit is mijn eerste acteerprijs sinds ik in 1957 was uitgeroepen tot meest veelbelovende actrice,’ zegt Collins met zelfspot wanneer ze 25 jaar later het gouden beeldje in ontvangst neemt.
En dat is precies wat de documentaire This Is Joan Collins (2021, Clare Beavan, bij Het uur van de wolf uitgezonden als Joan Collins: Van glamourgirl tot Dynasty-dame) zo goed maakt: het bij vlagen ironische commentaar van Dame Joan Collins herself, die optreedt als verteller en de makers toegang gaf tot archieven en homevideo’s. Als klein meisje in Londen maakte ze een plakboek met uitgeknipte foto’s van haar favoriete filmsterren. ‘Kijk, hier zie je Richard Burton. En Gene Kelly,’ wijst de bijna negentigjarige Collins aan. Acteurs met wie ze in de jaren vijftig zou gaan samenwerken, tijdens het gouden tijdperk van Hollywood. Voor jonge actrices is Hollywood gevaarlijk, waarschuwde Marilyn Monroe haar al bij aankomst. Dat de grote studiobazen vaak meer dan alleen acteerprestaties verwachtten van hun nieuwe talenten, ondervond Collins dan ook snel. Ze beet van zich af, brak nooit echt door en stopte in de jaren zestig even helemaal met acteren.
Later speelde Collins in verschillende televisieseries en keerde ze terug naar Groot-Brittannië, waar ze werd gecast in weinig succesvolle B-films als Empire of the Ants (1977). Kort daarna volgde Collins’ grote comeback met de softcorefilm The Stud (1978) en kreeg ze een rol in Dynasty aangeboden.
De ijskoude, extravagante Alexis. Een personage waarmee Joan Collins nogal eens wordt vereenzelvigd, waarschijnlijk omdat Collins (nog steeds) net zo glamoureus is. Maar, zoals Collins zelf ook opmerkt, glamour is uiteindelijk een illusie. Ze geeft een openhartig kijkje achter de glitterschermen, terugblikkend op valse liefdes en andere teleurstellingen. En dat allemaal met een fijne dosis van Collins’ charmante humor.