Nice Ladies: knappe docu over Oekraïense seniorencheerleaders in oorlogstijd

‘Hier is het midden! Meisjes, verspreid je!’

‘Sveta, steek je arm verder uit, anders past mijn pompon niet.’

‘Tania, ik snap het, maar ik moet me concentreren!’

De openingsscène van Nice Ladies is eigenlijk gewoon een instantklassieker. Het geharrewar tussen de danseressen, hun ritselende pompons, de strenge juf Tania – en dan vervolgens: het vol overgave vingerknippen, glimlachen en zielsgelukkig dansen van deze groep seniorencheerleaders, gekleed in fantastische donkerrode pakjes, tegen de achtergrond van de Oekraïense natuur. Het beeld kan zo een museum in, maar hier begint het verhaal van Nice Ladies pas. 

Nice Ladies is een groep oudere cheerleaders, die in hun thuisland Oekraïne door hun leeftijd veel aandacht trokken. Velen van hen zijn al oma, maar ze doen mee aan cheerleaderswedstrijden in de categorie 25+: de oudste categorie die er is. Hier zit een film in, dacht de jonge documentairemaker Mariia Ponomarova. Ze deed op dat moment het laatste jaar van de Filmacademie in Amsterdam en toog naar Charkiv om de Nice Ladies te gaan filmen. Alles liep anders toen vervolgens Rusland Oekraïne binnenviel. De film, die Ponomarova bedacht had als een feministisch portret, ging ineens over de verschrikkingen van de oorlog, blijven of vluchten en hoe een oorlog zelfs binnen een vrolijke groep cheerleaders verdeeldheid zaait – al vinden ze elkaar gelukkig ook wel weer. 

Hoofdpersoon is Sveta, die nadat de oorlog uitbreekt vlucht met haar man, hun twee dochters en hun kleinzoon. Via Ponomarova komt ze in Amsterdam terecht, waar ze in de Plantagebuurt kan wonen. Sveta mist haar Nice Ladies enorm en traint elke dag. Maar als ze haar teamleden aan de telefoon heeft, blijkt dat er kloof is ontstaan tussen haar en de vrouwen die in Charkiv zijn gebleven. Vooral juf Tania spreekt haar behoorlijk meedogenloos toe als ze hoort dat Sveta graag wil meedoen wanneer de Nice Ladies in Riga een toernooi hebben. ‘Als toerist kun je komen, maar ik laat je niet meedoen.’ Zoals vroeger wordt het toch nooit meer tussen de Ladies, bitst Tania.

Eenmaal in Riga vindt er toch een hartelijke reünie plaats en lukt het de vrouwen om te praten over hun zorgen en het oorlogsleed, al vindt juf Tania duidelijk nog steeds dat Sveta geen recht heeft op tranen. Nice Ladies laat knap zien hoe de stress van oorlog vrienden niet automatisch verbroedert, maar ze juist uit elkaar kan drijven. Zonder dat het een te zware documentaire wordt – want van de scènes met pompons, danspakjes en het Nice Ladiesstrijdlied kun je alleen maar heel blij worden.