Op foto’s van vroeger ziet de Nederlands-Iraanse Mandy Emadi (23) er gelukkig uit: een schattig klein meisje dat samen met haar ouders en broer naar de camera lacht. ‘Echt een knap gezin,’ zegt Emadi in de documentaire Papa is melk halen (6 november op het YouTubekanaal van 3Lab). Op filmbeelden zien we hoe haar vader haar liefdevol vasthield – ze was duidelijk zijn oogappel.
Maar toen Emadi zeventien was, vertrok haar vader plots naar Azerbeidzjan en sindsdien hebben ze nauwelijks meer contact. Onlangs kwam Emadi erachter dat hij weer in Nederland woont: ze checkt zijn Facebookpagina regelmatig, waar ze op foto’s van hem met een vrouw en een klein kind stuitte. Een ander gezin waar hij gelukkig mee lijkt te zijn.
Heel graag wil ze nog contact met hem, al voel je als kijker meteen aan dat het niet goed zal aflopen. Haar vader is te onberekenbaar en te egoïstisch om haar tegemoet te kunnen komen in haar behoeften, en het klinkt alsof hij vroeger regelmatig uit zijn slof schoot – zo erg dat Emadi eigenlijk nu nog bang voor hem is. Maar het gemis is te groot, ze wil hem heel graag nog zien.
De hoop dat ze toch fijn, betekenisvol contact met hem kan opbouwen geeft Emadi een zekere tragiek mee. Vooral als blijkt dat de rest van haar gezin er totaal anders in staat. ‘Heb jij niet dat papa alsnog ergens als een soort vader voelt?’ vraagt ze aan haar broer. ‘Nee, om eerlijk te zijn niet,’ antwoordt hij meteen.
Emadi’s moeder omschrijft de situatie het mooist: ‘Het lastige is gewoon: hij leeft. Als hij was overleden, dan had je kunnen rouwen om een vader die er niet meer is.’
In de documentaire, geregisseerd door Kim Smeekes, probeert Emadi alsnog op verschillende manieren in contact te komen met hem. Via WhatsApp lukt het telkens niet, want hij heeft haar daar met al zijn zes nummers geblokkeerd, dus ze besluit een brief aan hem te schrijven die ze langsbrengt op het adres dat ze online gevonden heeft. Zal hij daar zijn en zal hij haar in de armen sluiten zoals ze zo graag hoopt?