Quad Gods: adaptive e-sports bieden gamers met een dwarslaesie nieuwe kansen

‘Het grootste misverstand over ons is dat we kwetsbaar zijn,’ zegt Blake. ‘Mensen komen soms naar me toe van: “Oh my god, dat jij uitgaat!” Maar ik ben niet dood, ik heb alleen een handicap,’ zegt Blake verontwaardigd. Hij werkt als maaltijdbezorger bij Uber. We zien hem aanbellen bij een klant midden in New York, die hem vraagt boven te komen. Rustig legt hij uit dat dat niet zal gaan; even later komt de klant het eten bij hem ophalen.

Blake brak zijn nek tijdens een American footballwedstrijd op zijn middelbare school en zit sindsdien in een rolstoel. Hij verloor daarna veel vrienden, maar hij veerde terug. Blake is een van de drie hoofdpersonen in Quad Gods (een verwijzing naar quadriplegie, oftewel een dwarslaesie). De documentaire volgt nog twee andere New Yorkers in een rolstoel: Richard en Prentice. Richard kreeg zijn dwarslaesie toen hij werd overvallen en beschoten, Prentice bij een motorongeluk.

Via hun behandelcentrum zijn de drie mannen beland in een adaptive e-sports team: ze gamen via een speciaal aan hun handicap aangepaste controller op hoog niveau onder de naam Quad Gods en verdienen daar ook geld mee. We zien ze naar toernooien gaan, winnen, verliezen en elkaar tot de orde roepen.

Typisch de ingrediënten van een standaard-sportdocumentaire, maar dat is Quad Gods nou juist niet. De film laat vooral het dagelijks leven en de medische behandeling zien van de drie, terwijl zij ondertussen filosoferen over de impact van hun handicap. Richard is gescheiden en zorgt voor zijn oudste dochter Destiny, Prentice volgen we bij een date, Blake zien we een behandeling met een VR-bril krijgen. Fascinerend: via de bril blijkt hij zijn zenuwpijn te kunnen ‘wegdenken’.

Ook is het boeiend om te zien dat e-sports de bewegingsvrijheid van de mannen flink vergroot, hoe virtueel dat ook mag zijn. Dit gegeven wordt ook verbeeld via animaties waarin de drie heldhaftige avatars worden. Die scènes werken alleen niet echt, net als die waarin je meekijkt met hun wedstrijden: als je de specifieke games niet kent, heb je geen idee wat je ziet.

Nee, het zijn toch de Quad Gods zelf en hun uitspraken die het meeste indruk maken. ‘Er zit een trapje in de weg tussen mij en een happy ending,’ mijmert Prentice bijvoorbeeld als hij samen met Blake en Richard over straat rolt. Maar jammer genoeg leer je de drie uiteindelijk toch niet echt kennen, doordat de documentaire net te ver uitzoomt: ieder van de hoofdpersonen komt maar kort aan bod. Desondanks laat Quad Gods goed zien wat adaptive e-sports betekent voor deze mannen. Zij hadden zich hun leven ooit totaal anders voorgesteld, maar stijgen nu, al gamende, tot nieuwe hoogten.