De dappere Fano, Faas, Finley, Jeroen en Elliott gaan in de documentaire Queerkamp een week vol kringgesprekken, te trotseren spiegels en gemeenschapsgevoel tegemoet om uiteindelijk vrienden te maken, soms voor het eerst in hun leven. ‘Meer queer is altijd fijn’ zegt een van de jongeren in een kringgesprek.
Het laten zien hoe queer jongeren kunnen opbloeien in een ruimte waar ze zichzelf kunnen zijn, vormde de voornaamste drijfveer van makers Chris Westendorp en Lucas van der Rhee bij het maken van Queerkamp. Daarmee maken ze zich sterk voor een minder oordelende en open maatschappij, voor alle soorten mensen. Voor Van der Rhee was het een eyeopener dat ook queer jongeren die gesteund worden vanuit hun omgeving zich toch niet altijd vrij en veilig voelen.
Met Queerkamp willen de makers laten zien dat ‘jongeren die soms best ongelukkig zijn, gelukkig kunnen worden als ze zichzelf kunnen zijn’, licht Westendorp toe. Dit beeld mag dan ook de zware momenten bevatten, want ‘dat huilen is wel een puur iets’, merkt Van der Rhee op.
De filmmakers hebben een bijzondere filosofie. ‘We willen films maken die bevorderlijk zijn voor de mensen die erin meedoen’ vertelt Westendorp. Gedurende het filmproces hielden de regisseurs constant een vinger aan de pols bij de jongeren. Van der Rhee: ‘Iedere dag bespraken we hoe het ervoor stond. Of het voor hun ontwikkeling goed zou zijn om door te gaan.’ Het filmproject is voor de jongeren een proces met een mooie uitkomst: vriendschap. ‘En tegelijkertijd hebben de jongeren ook iets activistisch’ aldus Westendorp.
De jongeren in Queerkamp voelen zich – misschien wel voor het eerst – gerepresenteerd. ‘Finley reageerde met “voor het eerst in mijn leven word ik ergens niet uitgeknipt”,’ vertelt Van der Rhee. Ook Jeroen kon niet wachten totdat de film uit zou komen. ‘Hij heeft echt meegewerkt om te laten zien aan zijn omgeving: dit ben ik.’
Westendorp: ‘In het kamp is iedereen zichzelf.’ Het laatste beeld van Queerkamp, een slapende Faas in de auto op weg naar huis, met de geluiden van de weg op de achtergrond, roept een gevoel op van tevredenheid na een lange vakantie. ‘Maar je voelt aan het einde ook dat ze weer terug de wereld in gaan, waartegen ze zich moeten harnassen,’ zegt Westendorp tot slot.