‘She laughed when I tried to tell her / Hello only ends in goodbye.’ Dat is slechts een van de prachtige verzen die hij schreef: de mysterieuze singer-songwriter Sixto Rodríguez, hoofdpersoon van de documentaire Searching for Sugar Man (2012).
Muziekkenners en producenten vertellen in de documentaire hoe schitterend ze zijn album Cold Fact uit 1970 vinden. Hoe kan het dan dat Rodríguez in de VS nauwelijks een plaat wist te verkopen? Al even raadselachtig is de man zelf. Volgens sommige verhalen zou hij zelfmoord hebben gepleegd na een mislukt concert, met een revolver, op het podium. Een ander verhaal luidt dat hij zichzelf voor de ogen van het publiek in brand zou hebben gestoken. Ook vertellen sommigen dat hij tijdens optredens in rokerige cafés in Detroit altijd met de rug naar het publiek zat, zo schuw was hij. ‘Daarom moest je wel naar de lyrics luisteren,’ herinnert iemand zich. ‘Hij was een geest die door de stad doolde,’ vertelt een ander. ‘Hij was een zwerver. Ik weet niet of hij een huis had. Hij zag eruit als iemand die van opvanghuis naar opvanghuis ging.’
Gek genoeg was Rodríguez in Zuid-Afrika bijzonder succesvol, vermoedelijk zonder dat hij dat zelf wist. Zijn fans in Kaapstad kenden teksten als ‘And I wonder / How many times you had sex’ of een nummer als
‘This is Not a Song It’s an Outburst: Or, The Establishment Blues’ uit hun hoofd, terwijl de song Sugar Man, een bloedmooi lied over drugs, door de autoriteiten verboden werd. Rodríguez groeide zelfs uit tot een held van witte mensen die genoeg hadden van de apartheid. Maar ook zij wisten niets over Rodríguez. Ze kenden alleen die ene foto op de platenhoes van een hippie met een zonnebril. De meeslepende, Oscarwinnende documentaire Searching for Sugar Man vertelt, met dromerige super 8-beelden van Kaapstad in de jaren zeventig en grauwe beelden van Detroit, de zoektocht van Zuid-Afrikaanse fans naar hun idool.