De zee klinkt in België en Argentinië in principe hetzelfde; de golven die in het zand oplossen produceren dezelfde ruis. Alleen aan de vogels op het strand kun je horen waar je bent: in Oostende (België) krijsen er meeuwen en in Ostende (Argentinië) hoor je papegaaien.
Ja, er is een Ostende in Argentinië, ruim een eeuw geleden gesticht door de Belgische Fernando Robette en de Italiaanse Augustin Pauli, die Belgische families naar het Zuid-Amerikaanse land wilden laten emigreren. Podcastmaker Eva Moeraert raakte gefascineerd door de zustersteden en maakte een driedelige podcast over de Argentijnse evenknie van de Belgische badplaats: Oostende met één O.
De podcast kent geen duidelijke rode draad, maar waaiert uiteen in verschillende verhaallijnen die niet altijd mooi samenkomen. Dat past juist goed bij het geheel; Ostende is gebouwd op duinen waar het heel hard waait. Het zand verstuift en dwingt de bewoners elke dag hun stoepen te vegen. De verhalen over emigreren, bouwen op een onherbergzaam landschap en het vinden van je geluk op een nieuwe plek verstuiven dus als dat losse zand.
Wanneer Moeraert in de derde aflevering deze vergelijking zelf maakt, valt er veel op zijn plek. Nog meer bevrediging wekken de daaropvolgende scènes op: Moeraert vindt het antwoord op een vraag waar ze mee zat.
Het einde biedt nog één verrassing, dat een deel van de podcast in een ander licht plaatst. Het is een element dat goed past in het fraaie oeuvre van Moeraert: ze maakte persoonlijke podcasts als Waarom (2019), naast series als De Buffalo Bitches (2022), waarin ze met de werkelijkheid speelt.
De aantrekkingskracht van Oostende met één O zit hem er vooral in dat Ostende zo’n onmogelijke plek om te bouwen en te leven is door al dat zand. Het is daarom jammer dat Moeraert niet de vraag stelt of deze stad er wel had moeten zijn, aangezien de natuur zo tegenwerkt. Wat zegt het over mensen dat ze er toch bleven bouwen? En dat ze er blijven wonen, ondanks de dagelijkse Sisyphusklus van het vegen van de stoep?
Uiteindelijk zijn de locaties belangrijker dan de menselijke personages. Het mooist zijn de momenten dat je even niet weet in welke O(o)stende je bent, door de geluiden van de zee en wind die in elkaar overvloeien. Moeraert brengt zo de twee steden dichter bij elkaar, alsof de wereld veel kleiner is dan we denken.