Society of the Snow: indrukwekkende film over beroemde vliegramp

Sommigen noemden het een ramp, anderen een wonder. In oktober 1972 stort een vliegtuig neer in het Andesgebergte op vier kilometer hoogte, met aan boord een Uruguayaans rugbyteam dat onderweg was naar Chili voor een belangrijke wedstrijd. 29 van de 45 inzittenden overleven de crash, maar omdat zoekacties naar hen aanvankelijk niets opleveren worden ze aan hun lot overgelaten. En moeten ze dus zien te overleven in de barre omstandigheden op de besneeuwde bergtop.

Wonderwel houden zestien van hen het maar liefst 72 dagen uit. Door inventieve overlevingsstrategieën te bedenken die beschermen tegen de vrieskou, maar ook door het vlees te eten van degenen die omkwamen bij de crash. Een kwestie die in de film leidt tot lange dialogen over de morele juistheid daarvan. Kun je zomaar het dode lichaam van een geliefde of vriend opeten als je weet dat je zult sterven als je het niet doet?

Over de bekende ramp is een tiental boeken geschreven en zijn meerdere documentaires en speelfilms gemaakt, zoals Alive uit 1993, met acteurs Ethan Hawke en Josh Hamilton. Toch besloot de Spaanse filmmaker J.A. Bayona (regisseur van rampenfilm The Impossible) de gebeurtenis opnieuw te verfilmen. Na het lezen van het boek dat journalist Pablo Vierci erover schreef, kreeg hij het idee om geen feitelijke hervertelling te maken, zoals in eerdere verfilmingen, maar meer te focussen op de filosofische en menselijke kanten van het verhaal. Vierci ging naar school met een aantal van de overlevenden en interviewde hen voor zijn boek, dat pas in 2009 uitkwam, en de basis vormt van het script.

Bayona werkte maar liefst veertien jaar aan Society of the Snow. Een aantal scènes uit de film werd opgenomen op de plek van de ramp, wat productioneel gezien een enorme klus was. Het leverde veel indrukwekkende scènes en technische hoogstandjes op, waarvan vooral de akelig realistisch verbeelde crash aan het begin adembenemend is. Maar sensationeel is Society of the Snow dus niet, want Bayona wisselt de actie af met dialogen over de waarde van het leven, over vriendschap en dus ook over de ethische kwesties waarmee de gestrande rugbyers te maken kregen.

Bovendien is de film een mooi eerbetoon aan de overledenen, waarvan de namen in verschillende scènes op beeld verschijnen. Het maakt van Society of the Snow de meest humane en realistische verfilming van het ongelofelijke verhaal.