Christy. Cindy. Linda. Naomi. Er was een tijd dat iedereen meteen wist wie er achter deze vier voornamen schuilgingen: de bekendste en machtigste modellen van de vroege jaren negentig. Hun gezichten sierden de covers van de modebladen, iedere designer wilde ze op hun catwalk en George Michael vereeuwigde ze in zijn iconische videoclip voor 'Freedom': Christy Turlington, Cindy Crawford, Linda Evangelista en Naomi Campbell. De ‘supermodellen’.
Ze waren de eerste, en eigenlijk ook direct weer de laatste van hun soort. Alleen dat al geeft de vierdelige Apple TV+-documentaire The Super Models bestaansrecht. Vóór deze vier vrouwen de modewereld overnamen, zo legt de tweede aflevering van deze serie uit, bestond het hele concept ‘supermodel’ niet eens. Je had beroemde modellen die in de modebladen stonden. En dan waren er de modellen op modeshows: toen nog ingetogen aangelegenheden, puur voor de kledinginkopers en de modepers.
‘Toen de printmeisjes de catwalks gingen doen, veranderde alles,’ vertelt Linda Evangelista, die met haar opvallende korte haren een van de meest gevierde van die ‘printmeisjes’ was. De modeshows werden events en de modellen supersterren, zo zien we op hysterische archiefbeelden. ‘Alles aan die tijd was opwindend,’ beaamt de Franse stylist Carlyne Cerf de Dudzeele enthousiast. ‘De meisjes liepen niet meer als asperges!’ Cerf de Dudzeele is misschien wel de kleurrijkste van de vele bekende talking heads die – naast de supermodellen zelf – in de documentaireserie aan het woord komen.
The Super Models schetst een energiek en behoorlijk nostalgisch tijdsbeeld van deze significante periode uit de popcultuur. De vier afleveringen laten zien hoe Evangelista, Turlington, Campbell en Crawford tegelijkertijd opkwamen, samen de invloedrijkste vrouwen van de modewereld werden en hoe het ze sinds hun hoogtepunt in de jaren negentig – toen de supermodellen zo machtig waren geworden dat de mode-industrie ze weer een kopje kleiner besloot te maken – is vergaan. En omdat er bij dit onderwerp geen gebrek is aan prachtige archiefbeelden, bewegend en stilstaand, ziet het er allemaal geweldig uit.
Toch kunnen de beroemde foto’s en herkenbare fragmenten niet helemaal verhullen dat de documentaire, zeker in de middelste twee afleveringen, niet heel erg de diepte in gaat. Iets dat volledig te wijten is aan het moordende tempo waarin belangrijke onderwerpen worden aangekaart maar ook net zo snel weer worden afgerond. Het racisme waarmee Campbell – ondanks haar superstatus – mee te maken kreeg, seksueel misbruik binnen de mode-industrie, de komst van MTV dat van mode popcultuur maakte, de moord op Gianni Versace, de opkomst van sociale media die van iedereen een model maakten. Het raast allemaal net iets te snel voorbij waardoor je na deze uiterst interessante en mooi gemaakte documentaireserie, toch achterblijft met het gevoel méér te willen weten.