Bijna alle dansers van het Catalaanse gezelschap Liant la Troca hebben wel íets: meestal fysiek, een paar ook verstandelijk. Maar dat houdt ze niet tegen om mee te dansen in wat choreografen Jordi Cortés en Gloria José ‘een provocatieve, sensuele en fantasierijke bastaarddans’ noemen. Documentaire A Way to B van Jos de Putter en Clara van Gool laat zien hoe de dansers in Barcelona optreden en repeteren. Daarnaast krijgen we inkijkjes in hun privéleven.
We zien hoeveel de dansers ondanks hun beperking allemaal kunnen en doen, maar we horen ook hoeveel ze missen. Een rolstoeldanser vertelt openhartig over de zinloosheid die hij soms ervaart, en hoe pijnlijk hij het vindt om wel verzorgd, maar niet begeerd te worden. Een blinde danser, tevens decorbouwer (!), omschrijft hoe het feit dat hij niemand ziet ook maakt dat hij zelf niet gezien wordt: ‘Ik ben de onzichtbare man.’
De documentaire is dus niet één grote blije emancipatieshow – en gelukkig maar. Strijdbaar zijn de dansers hoe dan ook. De rolstoeldanser legt uit dat hij niet uit is op medelijden: ‘Als je emotie voelt door onze kunst, huil dan gerust. Maar als je huilt omdat je iemand in een rolstoel ziet dansen, rot dan maar op!’
Ook is er een danseres die door haar fysieke beperking en spraakgebrek voortdurend voor achterlijk wordt versleten, terwijl er niks mis is met haar hersens. Op het eind van de documentaire zien we haar onverschrokken een cursus Duits doen. Wie denkt dat er iets mis met haar is, heeft zélf een probleem, zoveel is duidelijk.
We leren ook een stelletje uit het dansgezelschap kennen. De man noemt zichzelf met veel galgenhumor ‘een 21ste-eeuwse abortus’. Want met zijn aandoening – hij heeft geen onderlijf – zou hij anno nu waarschijnlijk überhaupt niet geboren worden. Maar hij is gelukkig met zijn vriendin, die alleen met kunstbenen kan lopen. Thuis dansen ze samen een flirterige dans en liefkozen elkaar. Een ontroerende scène, die laat zien hoeveel er voor deze dansers nog wél mogelijk is. Zowel op het podium als daarbuiten.