The Truffle Hunters: prijswinnende documentaire vol kleurrijke personages

De making-of van The Truffle Hunters klinkt al als een film op zich. De Amerikaanse regisseurs Michael Dweck en Gregory Kershaw hadden gehoord over hoogbejaarde truffeljagers die via geheime logboeken samen met hun honden peperdure witte truffels opgroeven in de bossen rond Alba, Noord-Italië. Het leek de twee een mooi onderwerp voor een documentaire, maar overal vingen ze bot: de streekbewoners weigerden te vertellen waar deze geheimzinnige jagers te vinden waren en stuurden de filmmakers van het kastje naar de muur. Pas na maanden rondhangen in het gebied, logerend bij lokale families, wisten Dweck en Kershaw het vertrouwen van de gemeenschap te winnen en konden ze aan de slag.

The Truffle Hunters werd geproduceerd door Luca Guadagnino (regisseur van Call Me By Your Name) en heeft sinds de première in 2020 al allerlei prijzen gewonnen. Het is dan ook een prachtig gefilmd portret, vol kleurrijke personages in idyllische decors. Bovendien valt er ook genoeg te lachen in The Truffle Hunters. En te overpeinzen, want de nostalgische sprookjeswereld van deze oude Italianen wordt van alle kanten bedreigd door het harde heden. Truffelhandelaren met eurotekens in hun ogen willen de jagers hun geheimen ontfutselen en concurrenten hebben het voorzien op hun slimme honden, die zelfs geregeld vergiftigd worden. Hartverscheurend, want de jagers hebben een symbiotische relatie met hun hond: de een gaat in bad met zijn viervoeter, de ander serveert een verjaardagstaart met kaarsjes als hondlief jarig is. 

De verweerde koppen van de truffeljagers, hun liefde voor hun honden en voor het goede leven zijn in The Truffle Hunters een attractie op zich en vormen een heerlijk contrast met de scènes in chique restaurants en op truffelbeurzen, waar je de prijs van de truffels (4000 euro per kilo!) terugziet in gewijde gebaren en deftige ruiksessies. 

De in vervlogen tijden levende en nu in de 21ste eeuw verdwaalde truffeljagers moeten zich verhouden tot het heden en tot hun eigen vergankelijkheid, maar ze hebben daar totaal geen zin in. Hun koppigheid levert de mooiste scènes op: wanneer bij Aurelio (84) de gladde handelaar Gianfranco langskomt om hem ervan te overtuigen dat het toch zonde is als Aurelio zijn kennis straks meeneemt in zijn graf, laat dat de legendarische truffeljager volstrekt koud. Of neem Carlo: van zijn vrouw moet hij steeds weer beloven te stoppen met ’s nachts jagen, maar hij kan het – 87 jaar oud – gewoonweg niet laten.