‘De affaire’, zo noemen ze binnen het gezin Krikke de zes dagen waarin vader Hans op brute wijze verhoord werd op verdenking van politiek terrorisme. Dat gebeurde in 1994: de links-extremistische terreurgroep RaRa schrikte Nederland in die jaren op met gewelddadige acties. De bekendste is de bomaanslag op de woning van PvdA-staatssecretaris Aad Kosto in 1991; de beelden van de politicus die zijn poes redt uit zijn verwoeste huis staan op ieders netvlies gegrift.
Hans Krikke is in die tijd een links-activistische journalist, die samen met collega Jan Müter lid is van het onderzoekscollectief Opstand. Krikke en Müter worden opgepakt op verdenking van lidmaatschap van RaRa, maar op grond waarvan is onduidelijk. Hun zaak wordt uiteindelijk geseponeerd en ze krijgen een schadevergoeding. Maar hun naam is dan al aangetast: opdrachtgevers van hun onderzoekscollectief, zoals tv-programma Nova, wensen niet meer met ze te werken. En zelfs bij het boodschappen doen krijgt Krikke te maken met leuk bedoelde opmerkingen over bommen.
Op Hans Krikkes gezin had de gebeurtenis veel impact. Daarover brengt zoon Daniel Krikke, die zes jaar was ten tijde van Hans’ arrestatie, nu een documentaire uit: Mijn vader de terrorist. Niet een heel handige titel als je de naam van je vader wil zuiveren, maar goed, het trekt de aandacht. Toch wordt er op die hele terrorismeverdenking maar weinig ingegaan; we leren slechts dat die ongegrond was. Maar wat hield het activisme van Hans Krikke destijds in? Wat vond hij nou precies van de acties van RaRa? Hoe zag het maatschappelijk discours van toen eruit? Daar komen we allemaal niet echt achter.
Wel wordt met nagespeelde zwart-witscènes het verleden tot leven gewekt: Jeroen Spitzenberger neemt de rol van Krikke op zich en Sigrid ten Napel is zijn vrouw, de schrijver Christine Otten. Ook zijn er interessante archiefbeelden van nieuwsprogramma’s waarin Krikke destijds aan het woord kwam. Toch ontbreekt ook daarbij weer vaak context.
Mijn vader de terrorist legt de focus uiteindelijk vooral op de privésfeer van het gezin Krikke. Regisseur Daniel Krikke is het grootste deel van de documentaire zelf in beeld en laat zien hoe hij probeert nader tot zijn vader te komen: samen in gesprek in een studio, op bezoek bij Jan Müter en al reizend naar Zwolle, de stad waar pa opgroeide. Legde de plotselinge dood van Hans’ eigen vader soms de kiem voor zijn activisme? Tja... Het zijn nogal wezenloze gesprekken geworden, waarin Krikke junior niet vies is van teksten als ‘Ik voel me nu comfortabel genoeg om dit proces met je in te gaan’, of: ‘Soms is het powerful om er juist over te praten.’ Ook wordt alles veelvuldig ‘een plekje’ gegeven. Heel fijn voor dit gezin, maar behoorlijk cringe voor de kijker.