Zie hem daar lopen in de bossen van Noordwest-Rusland, Joeri Dmitriev: sjekkie in de ene hand, zijn dochter aan de andere. Voor hen uit loopt zijn herdershond (die verderop in de film zal sterven). Rustig, bijna toonloos vertelt hij over zijn missie: naamlozen hun naam teruggeven en, zeker zo belangrijk, nabestaanden op de hoogte stellen. Verscheidene keren loodst hij die nabestaanden door de uitgestrekte bossen naar een opgedolven massagraf en vertelt over het lot van de slachtoffers.
Tot 2021, toen Dmitriev overkwam wat veel mensen de laatste jaren overkomt in Poetins Rusland: arrestatie op basis van een leugenachtige klacht, bedoeld om critici van dit bewind de mond te snoeren. Dmitriev, zo luidde de aanklacht, zou zijn dochter naakt hebben gefotografeerd en zich schuldig hebben gemaakt aan pedofilie. Met die valse beschuldigingen – niet alleen tegen Dmitriev maar ook tegen anderen, van wie oppositieleider Aleksej Navalny de bekendste is – voegt het Poetinregime zich in een traditie die een lange geschiedenis heeft in de Sovjet-Unie. Maar al neemt de repressie onder Poetin met de dag toe, zij is nog altijd ver verwijderd van de extreme onderdrukking tijdens het bewind van Stalin, die van 1928 tot 1953 met ijzeren hand regeerde over Rusland.