©

Recensies

Overzicht van alle recensies in VPRO Cinema

Recensie: Still Alice
De verdwijning van Alice Howland
10 maart 2015

Melodrama is moeilijk te vermijden in een film over Alzheimer, maar Still Alice en hoofdrolspeler Julianne Moore komen een heel eind. De terughoudendheid maakt het verhaal aangrijpend en leverde Moore een Oscar voor beste actrice op.
Recensie: Sergio Herman, Fucking Perfect
Intiem portret van rusteloze chef-kok
10 maart 2015

Sergio Herman, Fucking Perfect, een op 16 mm gedraaide Teledoc, begint met een opsomming van de belangrijkste wapenfeiten van de Zeeuwse topkok: drie Michelin-sterren voor zijn restaurant Oud Sluis, een plek in de top vijftig met beste restaurants ter wereld, een van de weinige chefs die de perfecte score van twintig uit twintig kregen van Gault Millau…
Recensie: Chappie
Revolutionaire filmrobot
4 maart 2015

Wat Neill Blomkamps District 9 deed met je ideeën over aliens, doet Chappie met je ideeën over robots: op hun kop zetten. Ook al rammelt er nogal wat aan dit komisch-filosofische robocopactiedrama, het werkt.
Recensie: Walesa: Man of Hope
Eerlijk portret van een volksheld
3 maart 2015

De 88-jarige regisseur Andrzej Wajda ontpopt zich steeds meer als chroniqueur van de Poolse geschiedenis. Ditmaal toont hij een deel uit het leven van Lech Walesa (Robert Wieckiewicz), de elektricien die als oprichter van de onafhankelijke vakbond Solidarność uitgroeide tot leider van het volk en ontvanger van de Nobelprijs voor de Vrede.
Recensie: Stand by Your President
Tien jaar 'First Lady of Georgia'
3 maart 2015

Als studente in Straatsburg leerde de Nederlandse Sandra Roelofs — 'een gewoon meisje uit een klein provinciestadje in Zeeuws-Vlaanderen' — de latere Georgische president Mikheil Saakashvili kennen. Inmiddels zijn ze meer dan twintig jaar getrouwd, en maakten ze samen Mikheils glorieuze politieke opkomst en neergang mee.
Recensie: American Sniper
De bordercollie onder de killers
3 maart 2015

Stel: je bent een Amerikaanse scherpschutter, gestationeerd in Irak en je moet een tankeenheid beschermen die deels te voet door een wijk trekt. In de aan gort geschoten straat verschijnt opeens een vrouw met een zoontje van een jaar of elf. Door je vizier zie je dat ze een granaat onder haar kleding vandaan haalt en aan het jongetje geeft. Wat doe je?
Recensie: A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence
Lachwekkende kwetsbaarheid
3 maart 2015

'Fijn te horen dat alles goed met je gaat.' Dit alledaagse zinnetje klinkt onschuldig genoeg, maar in het werk van de Zweedse filmmaker Roy Andersson (1943) is niets onschuldig. En al helemaal niet toevallig.
Recensie: Elephant Song
Vermoeiende, nodeloos ingewikkelde whodunit
26 februari 2015

Canada, begin jaren zestig; de wereld baadt in een koud groen licht. Daags voor kerst wordt dr. Toby Green (Bruce Greenwood) ontboden in een psychiatrische inrichting, waar hij een dag eerder ook al was om een notoir lastige patiënt – niet zijn patiënt; Green heeft het dossier niet eens gelezen – te ondervragen over diens eventuele betrokkenheid bij de mysterieuze verdwijning van zijn behandelend arts.
Recensie: Erbarme Dich
De universele troost van Bachs Matteüspassie
26 februari 2015

Om de mensheid te verheffen is Christus over de jaren heen ontelbare keren gestorven, maar nooit zo schitterend en dramatisch begeleid als in Bachs Matteüspassie. De populariteit van het drie uur durende lijdensverhaal groeit nog elk jaar.
Recensie: Focus
Alles onder controle op Sukkel-Centraal
25 februari 2015

‘Gefeliciteerd, je bent een dief,’ zegt de stijlvol geklede, welgemanierde oplichter Nicky (Will Smith) tegen zijn mooie leerlinge Jess (Margot Robbie, Leonardo De Caprio’s prijswijf in The Wolf of Wall Street). Jess heeft zojuist onder het toeziend oog van Nicky en zijn handlangers succesvol een reeks touristen gerold in de drukke Bourbon Street van New Orleans. Een paardenrenbaan, Super Bowl-wedstrijd en autoracebaan zullen nog volgen, want, zo weet Nicky: ‘elk groot evenement is Sukkel-Centraal’.
Recensie: Ich seh, ich seh
Mama, ben jij dat?
25 februari 2015

Ich seh, ich seh begint met een suikerzoet fragmentje uit The Sound of Music: de familie Von Trapp zingt samen een vrolijk slaapliedje. In een Oostenrijkse horrorfilm, geproduceerd door notoire zwartkijker Ulrich Seidl, kan zoiets alleen maar een sinistere voorbode zijn.
Recensie: Seventh Son
Tovenaars, heksen, draken, amuletten, etc.
25 februari 2015

Een jaar later dan oorspronkelijk gepland komt Seventh Son na tig rondjes bijwerken alsnog uit in de bioscopen, iets wat vooral Julianne Moore zal betreuren, die juist een Oscar won voor haar rol in Still Alice. Werkelijk alles aan dit fantasy-spektakel lijkt namelijk een slechte kopie van al bestaande films en series en wordt bovendien volkomen inspiratieloos opgediend.
Recensie: Wild
Witherspoon maakt wanhoop en strijdbaarheid voelbaar
25 februari 2015

Wild is gebaseerd op het gelijknamige, autobiografische boek van Cheryl Strayed, die na een tragische ervaring en jaren van seks en drugs, in 1995 besluit om ongetraind en in haar eentje de Pacific Crest Trail te lopen. Een zware tocht van ruim 1700 kilometer van Mexico – via Californië en Oregon – naar Canada.
Recensie: Foxcatcher
Pure liefde voor sport, succes en Amerika
18 februari 2015

Het is niet moeilijk te begrijpen wat regisseur Bennett Miller aantrok in de geschiedenis van excentrieke multimiljonair John du Pont, die centraal staat in zijn nieuwe drama Foxcatcher. Miller vertelde in Capote (2005) al een waargebeurd verhaal over obsessie en moord, en in Moneyball (2011) een waargebeurd verhaal over sport en verliezen. In Foxcatcher keren al die thema's terug.
Recensie: Selma
Martin Luther King van vlees en bloed
17 februari 2015

'And the Oscar for best Caucasian goes to…' kopte de Oakland Tribune in januari na de bekendmaking van de nominaties voor de 87ste Academy Awards (uitreiking: 22 februari). Voor het eerst sinds 1998 waren alle genomineerde acteurs wit. En dat terwijl bijvoorbeeld de Brit David Oyelowo in de internationale pers alom bejubeld werd voor zijn rol als Martin Luther King in Ava DuVernay's Selma.
Recensie: Zurich
Dwarse roadmovie over onmetelijk verdriet
17 februari 2015

Prettig dwars, dat is het begin van Zurich, de tweede langspeelfilm van Sacha Polak. Nadat een karrenvracht door stemmige koorzang getoonzette, knalroze begintitels voorbij is gekomen, volgt een prachtig, dromerig beeld van een rood autootje in een sloot naast een flauwe bocht. Ernaast, tot aan haar middel in het water, staat een in het zwart gestoken jonge vrouw. Pontificaal midden op de weg zit een panter. Seconden lang kijken de getormenteerde vrouw en het beest elkaar aan. Dan geeft het beest een woeste brul.
Recensie: Mortdecai
Perikelen rond een snor
17 februari 2015

'Ik ben Mortdecai en dit is mijn snor.' Dat is zo'n beetje de openingszin van Johnny Depp in de verfilming van de Britse cultroman Don't Point That Thing At Me uit 1973.
Recensie: Boy 7
Welkome genrefilm
17 februari 2015

In deze tijden van culturele crisis lijkt het met de uitbreng van Nederlandse films best prima te gaan. Toegegeven, het zijn vooral kinderfilms, (romantische) komedies en vervolgdelen die de doeken sieren, maar dat alles werkt mee aan het creëren van een industrie waarin ook vraag is naar andersoortige projecten. Boy 7 is zo'n project – een allegaartje van verhalen uit al bestaande buitenlandse boeken en films, maar (na eindexamenfilm Gliese 581) ook de eerste echte Nederlandse sf-thriller.
Recensie: Turist
Egoïstische vader is bijna te begrijpen
17 februari 2015

De Zweedse regisseur Ruben Östlund zet zijn publiek graag aan het werk. In Involuntary (2008) legde hij ons verschillende gevallen van groepsdruk voor en dwong ons, door zelf geen positie in te nemen, te bepalen hoe we zelf gehandeld zouden hebben.
Recensie: A Most Violent Year
Puzzelstukjes om zelf bij elkaar te leggen
12 februari 2015

De titel van dit bedachtzame, intelligente grotestadsdrama van de maker van Margin Call en All Is Lost is enigszins misleidend. Ja, de film speelt zich af in 1981, het meest gewelddadige jaar in de geschiedenis van New York, maar A Most Violent Year is niet half zo gewelddadig als de titel doet vermoeden.