Netflix-tips: Hayao Miyazaki and the Heron en Skunk

‘De reden waarom ik films maak, is omdat ik er niet aan kan ontsnappen. Ik zit in een val.’ Aldus de Japanse animatieregisseur Hayao Miyazaki (1941) in deze ongepolijste documentaire over het maakproces van zijn (nu dan toch echt) allerlaatste film The Boy and the Heron (2023). Documentairemaker Kaku Arakawa volgt de oude meester achter de tekentafel, tijdens boswandelingen en in het badhuis. Rode draad in dit diep ontroerende portret is het verdriet om alle collega’s die één voor één sterven, waaronder Grave of the Fireflies-regisseur Isao Takahata, de man met wie hij in 1985 Studio Ghibli oprichtte en met wie hij een haat-liefdeverhouding had.

Bont en blauw en bijna naakt wordt de zeventienjarig Liam (Thibaud Dooms) door de politie opgepakt en afgezet in een gesloten psychiatrische instelling voor jonge delinquenten. De interactie met zijn behandelaars en leeftijdsgenoten schiet heen en weer tussen kwetsbaar en explosief, terwijl in flashbacks blijkt hoe hij door zijn gewelddadige ouders werd mishandeld en verwaarloosd. Zozeer, dat hij opzettelijk in zijn broek poept om mensen op afstand te houden. Over the top? Nee hoor: gebaseerd op ervaringen van psycholoog Geert Taghon in de forensische jeugdpsychiatrie. Als vanouds trakteert de compromisloze Vlaamse regisseur Koen Mortier (Ex Drummer, Engel) de kijker op een kopstoot. Maar met meer psychologische bagage dan voorheen, in een voor zijn doen ingetogen, realistische stijl.

Wanneer überpop Barbie (Margot Robbie, die de film ook produceerde) zich ondanks de plastic perfectie in Barbieland – dat volledig gerund wordt door vrouwen – toch ongelukkig voelt, vertrekt ze naar de echte wereld. Op zoek naar antwoorden. Daar ontdekt ze samen met leeghoofd Ken (Ryan Gosling), die stiekem met haar is meegegaan, dat in de echte wereld mannen de baas zijn. Wat grote gevolgen zal hebben voor Barbieland. De vele boodschappen in de film (over inclusiviteit, feminisme en het patriarchaat), waren voor regisseur en co-schrijver Greta Gerwig duidelijk belangrijker dan een meeslepend verhaal. Met als resultaat een bij vlagen geïnspireerd, maar uiteindelijk nogal rammelend geheel.

Let op! Deze film verdwijnt 27 december van Netflix.

Zware kost, dit waargebeurde gevangenisdrama uit Uruguay, maar zeer de moeite waard. In 1973 worden drie leden van de guerrillabeweging Tupamaros, onder wie de latere president José Mujica, opgepakt door het militaire regime in Uruguay. Twaalf lange jaren moeten de mannen in de meest barre omstandigheden zien te overleven. Met fraai camerawerk, subtiel spel en een evenwichtig scenario worden de verstrijkende tijd en de wanhoop van de gevangenen knap invoelbaar gemaakt. Wat goed gedoseerde flashbacks en hoopvolle momenten houden het leed voor de kijker draaglijk. Winnaar van tientallen festivalprijzen.