Rivals: niks meer dan ongeneneerd campy en vreselijk onderhoudende televisie

Het is lastig kiezen welke scène uit de eerste aflevering van Disney+-serie Rivals het meest om te smullen is. Is het het chique tuinfeest waar de uiterst beschonken bezoekers, uitgedost met nette hoedjes, bloemetjesjurken en handtasjes, zich verliezen in de vogeltjesdans? Het naakte potje tennis dat wordt gespeeld tussen Margaret Thatchers minister van Sport en een vrouw die niet de zijne is? Of toch de openingsscène in de Concorde, onderweg van New York naar Londen, waar met de snelheid van het licht op het vliegtuigtoilet een spectaculair hoogtepunt wordt bereikt? Subtiel is deze Britse serie zeker niet. Vermakelijk des te meer. Rivals is dan ook een hit bij kijkers en critici sinds de acht afleveringen vorige week op Disney+ zijn verschenen.

De serie is gebaseerd op de gelijknamige roman van Jilly Cooper uit 1988. Het is een van de boeken uit haar zeer geliefde, nog steeds lopende Rutshire Chronicles-reeks waar momenteel elf titels toebehoren (de recentste is vorig jaar verschenen). Romantische boeken vol met seksuele escapades die allemaal draaien om de schandalen, het ongegeneerde overspel en het gekonkel waarmee de leden van de Britse bovenklasse van Rutshire, een (fictief) graafschap in de idyllische Cotswolds-regio, zich vermaken.

Een van de terugkerende hoofdpersonen in Coopers reeks is de charmante Rupert Campbell-Black (in de serie gespeeld door Alex Hassell), een voormalig springruiter met olympisch goud op zijn naam die zijn sporen heeft afgedaan, minister van Sport is geworden en het vooral druk heeft met zijn hobby om zoveel mogelijk echtgenotes van de mannen van Rutshire (en daarbuiten) in het bed te krijgen. In Rivals draait het om de bittere concurrentiestrijd die deze Campbell-Black onderhoudt met Lord Tony Baddingham (David Tennant), de eigenaar van een lokaal, commercieel televisiestation. Wanneer de bekende Ierse journalist Declan O’Hara (Aidan Turner) door Baddingham wordt wegkaapt van de BBC, en deze met zijn vrouw en twee dochters ook naar Rutshire verhuist, raakt ook hij betrokken bij de rivaliteit tussen zijn nieuwe baas en zijn nieuwe buurman.

Heel diepgravend is het allemaal niet, maar dat is in dit geval geen enkel probleem. De serie is juist ongegeneerd campy en heerlijk eighties (de soundtrack is een en al nostalgie, net als de outfits en de telefoons met draaischijf). Daarbij benadrukt de aanzienlijke cast weer eens hoeveel geweldige acteurs er eigenlijk op de Britse eilanden rondlopen, want er is werkelijk geen enkele zwakke schakel in het hele ensemble te vinden. Rivals weet bovenal precies wat het is en pretendeert op geen enkele manier meer te zijn dan gewoon erg goed gemaakte, vreselijk onderhoudende televisie.