Het tweede seizoen van The Bear is misschien wel nóg beter

Het eerste seizoen van The Bear was in 2022 een sensatie. Bejubeld door critici. Aanbeden door kijkers. Geroemd om de realistische manier waarop het de absolute chaos van werken in de keuken van een restaurant wist weer te geven. Het maakte een sekssymbool van hoofdrolspeler Jeremy Allen White, gaf nieuwe betekenis aan de woorden ‘yes, chef’ en deed meer voor de populariteit van koks (en de klassieke beef sandwich uit Chicago) dan realitykookprogramma’s in de afgelopen twee decennia voor elkaar wisten te krijgen. Daarbij ontving de serie dertien nominaties voor de Emmy Awards, waaronder een voor beste comedy (een categorie waarin deze even dramatische als grappige serie wellicht niet helemaal thuishoort, maar dat terzijde).

Maar wat komt er na de sensatie?

Het tweede seizoen van een succesvolle televisieserie is altijd lastig, net als het album na de grote doorbraak of de opvolger van een bestseller. De druk is opeens veel hoger. Mensen die eerst niet wisten dat je bestond hebben hooggespannen verwachtingen. En je wordt op de voet gevolgd. Kun je het nog een keer? Of kom je niet verder dan een enigszins aangepaste, laffe herhaling van je eerdere succes?

Als Christopher Store, bedenker, schrijver en regisseur van The Bear, al een beetje last had van alle druk is het niet te merken aan het nieuwe seizoen. Want niet alleen is The Bear amper een jaar later al terug, wat razendsnel is in het streamingtijdperk, de tweede reeks is misschien nog wel beter dan de eerste.

Dit seizoen bevat alle ingrediënten die het eerste zo goed maakten: stress, chaos, familie, hoop, wanhoop, creativiteit, ambitie, prachtig eten, een heerlijke soundtrack en bovenal personages die je verdraaid makkelijk in je hart sluit. Alleen is alles zo door elkaar gehusseld dat er een nieuw gerecht ontstaan is. Of eigenlijk een nieuwe gang (Storer en coshowrunner Joanna Calo hebben een verhaallijn voor drie seizoenen uitgetekend en het moet wel heel gek lopen wil FX, de zender waarop The Bear in de Verenigde Staten te zien is, een volgende reeks niet goedkeuren).

Het verhaal pikt de draad op kort nadat we Carmy (Jeremy Allan White), Sydney (Ayo Edebiri), Richie (Ebon Moss-Bachrach) en de rest van de werknemers van The Original Beef of Chicagoland voor het laatst hebben gezien. De uitvoering van het plan om de met ducttape bij elkaar gehouden broodjeszaak te sluiten en een kwaliteitsrestaurant – The Bear – te openen, is inmiddels in volle gang. Papieren servetjes moeten plaatsmaken voor een linnen variant, kunst vervangt de portretfoto’s van beroemdheden die ooit een broodje in The Beef aten.

Voor Carmy is dit het moment om zijn grootse plannen voor het familierestaurant te realiseren, iets wat hij al wilde doen toen zijn broer Michael (Jon Bernthal) nog leefde. Sydney, die de baas in de keuken is nu Carmy het hele restaurant overziet, jaagt op een Michelinster – al moet ze eerst nog bewijzen dat ze iets tot een succes kan maken. En voor kok Tina (Liza Colón-Zayas) en banketbakker Marcus (Lionel Boyce) is het opschalen van The Beef naar The Bear een buitengewone gelegenheid om beter te worden in hun vak. Een kans die ze allebei enthousiast aangrijpen. De manier waarop Tina reageert als ze promotie krijgt is zo hartverwarmend dat je een uur later nog steeds met een brede glimlach op de bank zit.

Zelfs Carmy’s zus Natalie (Abby Elliott) en manusje-van-alles Neil Fak (Matty Matheson) leveren dit seizoen een belangrijke bijdrage aan het familiebedrijf (beide acteurs zijn geweldig in hun rol en verdienen deze extra tijd op ons scherm). Alleen Richie is zonder The Beef, een tent die hem richting gaf en tegelijkertijd doodongelukkig maakte, alle houvast kwijt.

Omdat het The Bear is, is de deadline voor de opening van het nieuwe restaurant onmogelijk krap. Ook gaat tijdens de verbouwing alles mis wat maar mis kan gaan. Hierdoor heeft dit seizoen eigenlijk eenzelfde spanningsboog als de alom geroemde, in één take opgenomen zevende aflevering van het vorige seizoen, waarin The Beef na een fout van Sydney meer onlinebestellingen krijgt dan de keuken aankan. Ook nu staat het team voor een redelijk onmogelijke opgave en is het de vraag of ze het gaan redden. Omdat alles ditmaal niet in twintig zenuwslopende minuten verteld wordt, maar verdeeld is over tien afleveringen is het heel wat minder stressvol.

Sowieso voelt dit tweede seizoen aanzienlijk lichter dan het rauwe eerste. De claustrofobisch makende gangen van de keuken van The Beef zijn verdwenen. Maar ook het onderlinge wantrouwen en de gedeelde rouw om de dood van Michael, die een constante factor vormden in de vorige reeks, maken langzaam plaats voor begrip en een gezamenlijk doel.

Omdat er nog geen restaurant is – de openingsavond wordt uiteraard bewaard voor de seizoensfinale – begeeft de serie zich regelmatig ver buiten de muren van The Beef/The Bear. In een flashbackaflevering met een werkelijk absurde waslijst aan bekende gastacteurs krijgen we een uitermate chaotisch kerstdiner uit Carmy’s jongere jaren voorgeschoteld. In een prachtige, bijna introspectieve aflevering loopt banketbakker Marcus stage in Kopenhagen, waar hij op een boot slaapt en voor een onzichtbare kat zorgt. Sydney doet menu-inspiratie op tijdens een food tour door Chicago. En in een aflevering die je met een groeiend gevoel van hoop, vreugde en immense genegenheid bekijkt, vindt Richie weer houvast en richting. Het is het hoogtepunt van een geweldig seizoen.

Een sensatie was The Bear al. Dankzij seizoen 2 is het nu een van de beste series van dit moment geworden.