‘Ik ben de patiënt, hij is de zorgverlener die mij niet meer wil aanraken.’ Molly (Michelle Williams) zit met haar man Steve (Jay Duplass) in relatietherapie, en benoemt de pijnlijke waarheid: sinds zij een paar jaar geleden werd gediagnosticeerd met borstkanker, is hij alleen maar aan het zorgen, zonder verder nog oog te hebben voor haar behoeften. En dat wringt, zeker wanneer Molly even later te horen krijgt dat de kanker is uitgezaaid, en dat ze niet meer zal genezen. Wat nu?
De oplossing van Molly is radicaal, maar niet onbegrijpelijk: ze besluit haar huwelijk vaarwel te zeggen omdat ze eindelijk weer eens ‘dingen wil voelen’. Zo vat ze het zelf samen in gesprek met een ruimdenkende palliatieve zorgmedewerker: ‘Ik ben te jong om te sterven, en dat is kut. Ik weet niet wat ik wil, of wat ik leuk vind. Ik heb nooit een orgasme gehad met iemand anders. Ik wil aangeraakt worden door iemand die me wil aanraken.’
In de achtdelige miniserie Dying for Sex leidt dat ertoe dat Molly op een nieuwe seksuele ontdekkingstocht gaat. Ze huurt een hotelkamer om meerdere keren al masturberend klaar te komen, ze maakt een profiel aan op datingapps, ze ontwikkelt een vreemd soort seksuele verstandhouding met een ongemakkelijke buurman (Rob Delaney), en ze ontdekt waar haar grenzen precies liggen als het gaat om dominantie en onderdanigheid in de BDSM-scene. Het is alsof ze opnieuw seks moet leren hebben, nu de dood in zicht is. Maar bovenal is het verhaal van Molly vooral een kwestie van zelfontdekking.