Steven Soderbergh over Full Circle: 'Ben nooit eerder zo streng voor mezelf geweest'

Alsof hij zes katten tegelijkertijd probeerde te vangen, zo omschrijft regisseur Steven Soderbergh het maakproces van zijn nieuwe serie Full Circle. ‘Het voelde heel lang alsof ik het niet rond kon krijgen,’ zegt hij vanuit zijn zwartgeverfde werkkamer in New York tijdens een uitvoerig virtueel groepsgesprek met een handjevol internationale journalisten. ‘Ik bleef maar twijfelen. Is dit wel duidelijk? Is dit wel geloofwaardig? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo streng ben geweest voor mezelf tijdens een project. Maar dit was zo’n geweldige kans. En ik had alles wat ik nodig had, dus moest het goed zijn.’

Met ‘alles’ doelt Soderbergh op een studio die vrijwel direct akkoord ging met het plan dat hij samen met schrijver Ed Solomon had opgevat om een ingewikkeld verhaal te vertellen over een kidnapping in New York die verkeerd loopt, en over de manier waarop dit debacle ongenadig doordreunt in de levens van de vele mensen die erbij betrokken zijn. Maar ook op de mogelijkheid (en het budget) om dit verhaal in de straten van New York tot leven te brengen. En hij doelt op de grote, gevarieerde cast vol met gevestigde namen (Claire Danes, Timothy Olyphant, CCH Pounder en Dennis Quaid), veelbesproken talenten als Jharred Jerome (I’m A Virgo) en Zazie Beetz (Atlanta) en een flink aantal jonge opkomende acteurs die, ondanks dat ze aan het begin van hun carrière staan, direct indruk maken in de serie.

Full Circle is niet de eerste samenwerking tussen Soderbergh en schrijver Solomon, bekend van grote filmhits als Men in Black en Now You See Me. Hij regisseerde eerder al het twaalf uur durende moordmysterie Mosaic (2016) naar Solomons script en daarna maakten ze samen de film No Sudden Move (2021). ‘Ed zit vol ideeën en pitcht de hele tijd van alles’, zegt Soderbergh over de schrijver die hij omschrijft als ‘die man in Times Square met een jas vol horloges’. Alleen hangt in Solomons geval de binnenkant van zijn regenjas niet vol namaakhorloges maar vol met ideeën voor verhalen. ‘Ed is heel goed in het creëren van verhalen die aan de oppervlakte heel levendig en toegankelijk zijn, maar tegelijkertijd de diepte ingaan. Verhalen die je niet zo makkelijk vergeet nadat je ze hebt gekeken.’

Solomon pitchte het idee voor Full Circle aan Soderbergh toen ze klaar waren met Mosaic. De schrijver vertelde hem over een krantenartikel dat hij al twintig jaar bewaard had, over een complot in Queens waarbij mensen werden vermoord om de uitkering van hun levensverzekering op te strijken. Solomon wilde dit verhaal combineren met de plot van de Kurosawa-film High and Low over een mislukte kidnapping. Het was een idee waar Soderbergh direct op aansloeg.

Uiteindelijk, nadat er meerdere versies van het script tussen de twee mannen heen en weer waren gegaan, werd Full Circle een groots, complex en lang verhaal over één enkele gebeurtenis die de levens van meerdere mensen raakt. Die omschrijving zou ook kunnen slaan op de film Traffic, waarvoor Soderbergh in 2001 een Oscar voor beste regie won. Maar waar het verhaal van Traffic toen nieuw voelde, is volgens Soderbergh de vertelvorm waarin alles verweven is vandaag de dag vooral de meest realistische. Soderbergh: ‘Meer dan twintig jaar geleden voelde het besef dat al onze levens aan elkaar gelinkt zijn een beetje alsof je een kijkje achter de schermen mocht nemen. Tegenwoordig is die onderlinge verbondenheid een stuk duidelijker zichtbaar. Het is de manier waarop we de wereld allemaal beleven. Daarom lijkt deze vorm meer op het echte leven dan wanneer je maar één persoon zou volgen.’

De echte uitdaging van Full Circle was iets heel anders, vertelt Soderbergh vanuit New York. De regisseur pakt zijn smartphone op en houdt hem voor de camera. ‘Dit ding. Dit is nu het probleem, het ding dat filmmakers tot waanzin drijft.’ Want niet zo heel lang geleden konden filmmakers makkelijk informatie achterhouden voor hun personages. ‘Het was de ideale manier om spanning te creëren,’ zegt Soderbergh. Maar in een tijd waarin iedereen alles binnen een paar tellen kan uitzoeken dankzij een computer in onze broekzak, is de filmmaker, zoals Soderbergh het verwoordt, ‘genaaid’. ‘Ik denk dat we twintig jaar geleden makkelijk tien afleveringen van deze serie hadden kunnen maken. Maar dankzij de huidige technologie moesten we ons best doen om er zes uit te halen, en een aantal van de afleveringen telt zelfs maar veertig minuten. Dat iedereen nu altijd alles weet, of kan opzoeken, maakt het veel lastiger om alle ballen in de lucht te houden.’

Vandaar Soderberghs eerdergenoemde, constante twijfel aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Klopt het wel dat een personage nog geen weet heeft van een bepaald feit? Kunnen we deze informatie geloofwaardig voor de kijker achterhouden? Vragen die de regisseur ironisch genoeg dan weer onderving met behulp van nieuwe technologie. ‘Dankzij de nieuwe filmtechnieken kon ik nu al een uur nadat de opnamedag ten einde was een scène gemonteerd hebben en voorleggen aan onze brain trust, de mensen die ons feedback gaven.’

Was een verhaallijn onduidelijk of onlogisch, dan werd hij door Soderbergh en Solomon onderhanden genomen. Opnieuw geschoten als het nodig was. Als een puzzel die ze met veel precisie aan het leggen waren. Dat reshoots in Hollywood een slecht imago hebben – ze worden meestal gezien als een teken dat de productie in de problemen zit - vindt Soderbergh dan ook onzin. ‘Ik ben gek op reshoots. Ik weet niet waarom ze altijd als iets negatiefs worden gezien. Waarom zou je niet teruggaan en de dingen fixen die gerepareerd moeten worden? Ik neem ze zelfs vooraf mee in het budget. Je levert toch ook niet alleen maar de eerste versie in?’ Dat de reshoots voor Full Circle soms neerkwamen op een enkel zinnetje dat vervolgens naadloos in een scène die maanden eerder was opgenomen werd gemonteerd, noemt Soderbergh ‘pure filmmagie’. En daar is hij dol op.