De formule van The White Lotus blijft in seizoen drie onverminderd succesvol

Na de eerste twee reeksen van The White Lotus hebben we bijna tweeënhalf jaar moeten wachten op een nieuwe trip naar een luxueus oord. Door de schrijversstakingen in Hollywood werden de opnames uitgesteld, maar gelukkig is er nu eindelijk een nieuw seizoen van de maatschappelijke satire die zich afspeelt in een vijfsterrenhotel op een paradijselijke locatie.

We kunnen inmiddels spreken van een vaste formule. De serie trapt af met de ontdekking van iets wat lijkt op een lichaam dat in het water drijft, waarna we een week teruggaan in de tijd en er pas aan het eind van het seizoen achter komen wie (of wat) er eigenlijk aan kwam drijven. Elke aflevering bestrijkt een dag van die steeds verder ontsporende week. We volgen een aantal gasten en personeelsleden van het hotel – allemaal met hun eigen verlangens en gebreken. Alles voltrekt zich in een oogstrelende omgeving, met zwarte humor, hypnotiserende muziek, geweldige kleding en vlijmscherpe dialogen. Ook in het nieuwe seizoen zien we dit weer terug, samen met al die andere typische White Lotus-elementen, waardoor het zowel vertrouwd als opwindend voelt.

Showrunner Mike White zoekt voor elk seizoen wel een andere locatie uit. Ook kiest hij telkens een nieuwe cast en een ander thema. Zo ging de eerste reeks, die zich afspeelde op Hawaii, vooral over geld. In seizoen 2 zaten we aan de Siciliaanse kust en draaide het om seks. Het derde seizoen speelt op het Thaise eiland Koh Samui en is volgens White ‘een satirische en komische blik op de dood, oosterse religies en spiritualiteit’.

In de vestiging van The White Lotus in Thailand staat verlichting van lichaam en geest centraal. Alle gasten worden uitgenodigd om deel te nemen aan activiteiten als yoga, meditatie, massages, floaten in een tank en ‘postuurcorrectie’. Bij voorkeur zonder afleiding van smartphones, maar gelukkig is er wel alcohol verkrijgbaar, want het blijft immers vakantie.

De schokkende ontdekking waar deze reeks mee opent vindt tijdens zo’n meditatiesessie plaats. Een stoere, jonge man met een prachtige glimlach stelt zich voor als Zion, opgegroeid op Hawaii. Zijn meditatie onder begeleiding van een Indiase hotelmedewerker is net van start gegaan wanneer hij schoten hoort. Vluchtend voor de kogels komt hij terecht in een vijver, waar een Boeddhabeeld naast staat. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om te bidden dat er niets met zijn moeder aan de hand is. Dan komt er iets aan drijven, maar het is moeilijk te zien wat het precies is.

We weten inmiddels ook dat het misdaadplot vooral de aanleiding vormt om een stoet van verknipte en fascinerende personages te introduceren. Zij stellen zich bij aankomst op het eiland keurig voor aan een rijtje zwaaiende hotelmedewerkers en daarmee ook aan de kijker. Hierbij wordt al snel duidelijk dat er met de gasten van alles aan de hand is, wat een zorgeloze vakantieweek in de weg kan staan.

Zo is er de jonge, opgewekte Britse Chelsea (een geweldige Aimee Lou Wood uit Sex Education) en haar chagrijnige, oudere Amerikaanse vriend Rick (Walton Goggins), die zich enorm aan haar ergert. Ze zegt dat hij allerlei mentale blokkades heeft die zij wil oplossen – ‘even if it kills me’ –, maar Rick lijkt vooral naar het hotel gekomen om duistere zaakjes op te lossen.

Dan is er het gezin Rattliff, duidelijk even welvarend als disfunctioneel. Vader Timothy (Jason Isaacs) is een zakenman die er tijdens de vakantie achter komt dat hij thuis diep in de problemen is geraakt. Zijn vrouw Victoria maakt zich nergens druk om, maar dat is vooral dankzij de potjes met kalmeringsmiddelen die ze voortdurend uit haar handtas vist. Hun drie volwassen kinderen ruziën zoals broers en zussen dit doen, maar dan net iets verontrustender. Oudste zoon Saxon is een opgepompte, oversekste griezel die in het bedrijf van zijn vader werkt. Dochter Piper wil voor haar scriptie over boeddhisme graag een lokale monnik interviewen. Allebei strijden ze om de aandacht van hun jongste broer, Lochlan, die niet opgewassen lijkt tegen zijn dominante familieleden.

Vervolgens arriveren er drie blonde vriendinnen van in de veertig. Ze kennen elkaar nog van school, maar een van hen is inmiddels een beroemde actrice en zij betaalt het reisje dan ook. Ze vertellen net iets te vaak hoe dierbaar ze elkaar zijn en de onderlinge bewondering maakt al snel plaats voor afgunst, geroddel en jaloezie.

Tot slot wandelt er een oude bekende van de boot: Belinda (Natasha Rothwell), de wellnessmanager van de White Lotus-vestiging op Maui die we kennen uit seizoen 1. Zij mag drie maanden blijven om bij te komen van een burn-out en haar kennis te verbreden. Ze lijkt het enige personage dat is meegekomen uit eerdere seizoenen, tot we aan het eind van de eerste aflevering een verrassing krijgen. Voor het hotelpersoneel heeft schrijver White duidelijk meer sympathie dan voor de verwende gasten, maar ook bij hen is aan verlangens en intriges geen gebrek.

Wie daar nog niet genoeg aan heeft, kan op zoek gaan naar de symboliek die de makers in de serie hebben gestopt. The White Lotus Thailand ligt bijvoorbeeld in de jungle, wat betekent dat we dit seizoen ook te maken krijgen met allerlei wilde dieren. Zo zijn de gasten eerst nog verrukt als ze een goudkleurig aapje door de bomen zien slingeren, terwijl het onverwachte gekrijs en de priemende blikken van de dieren later steeds onheilspellender worden.

Zal de formule van The White Lotus ooit sleets raken? Waarschijnlijk wel. Maar na deze spirituele reis langs het menselijk tekort in Thailand verlangen we alweer naar de volgende vakantie. Gelukkig staat seizoen 4 al gepland.