Somebody Somewhere: slotseizoen van de fijnste serie over de alledaagsheid van het leven

Vroeg in het eerste seizoen van Somebody Somewhere tracht hoofdpersoon Sam (Bridget Everett) met haar armen vol boodschappentassen tevergeefs haar blauwe pick-uptruck open te krijgen. Ze drukt op het knopje, morrelt aan de hendel, vloekt wanhopig. Tot ze zich realiseert dat ze de verkeerde auto probeert te ontgrendelen. Op het parkeerterrein van de supermarkt staan twee identieke blauwe trucks. En de auto waar zij aan staat te sjorren is niet van haar, maar van de man die net aan komt lopen en de vreemde vrouw bij zijn truck verbaasd en ietwat wantrouwend gadeslaat.

Schrijver Paul Thureen, die de comedy samen met actrice Everett en zijn vaste schrijfpartner Hannah Bos creëerde, noemt de scène kenmerkend voor hun serie. ‘Het is een niksmoment en tegelijkertijd een levensmoment,’ zegt hij tijdens een zoomgesprek met een handjevol internationale journalisten over het derde en tevens laatste seizoen van de show. ‘Amy Gravitt [hoofd comedy] van HBO zei vanaf het begin dat ze méér “blauwe-truck-momenten” wilde. Het is waarom deze serie werkt en wat het zo anders maakt dan de rest.’

Somebody Somewhere is een serie over niks, maar tegelijkertijd over alles. Het draait om Sam, een vrouw van middelbare leeftijd die terugkeert naar haar geboortestadje Manhattan in Kansas als een van haar zussen overlijdt. Ondanks haar diepe rouw en gevoel van verlorenheid, weet ze juist op de plek die ze ooit ontvluchtte haar leven opnieuw vorm te geven. Vooral dankzij de bijzondere vriendschap die ze sluit met Joel (Jeff Hiller), de bonte groep mensen die de twee om zich heen verzamelen als een soort zelfgekozen familie, en de band die Sam opbouwt met haar andere zus Tricia (Mary Catherine Garrison).

Sam is als personage lichtjes gebaseerd op actrice Bridget Everett, die zelf ook uit Manhattan in Kansas komt maar inmiddels op het eiland met dezelfde naam in de staat New York woont en een carrière als comedian en zangeres heeft. Meerdere acteurs uit de serie, zijn ook in het echt Everetts vrienden. En met Garrison, die haar zus speelt, woonde ze jarenlang samen in New York toen ze beiden aan hun nog prille carrières werkten. ‘Veel mensen kennen Bridget als die grote, geweldige artiest. Maar voor de serie hebben we juist ingezoomd op haar stillere, introspectieve kant,’ zegt Thureen. Wat overigens niet betekent dat Sam een grijze muis is, ze is juist aangenaam grofgebekt en vreselijk grappig. Het soort vrouw dat een fles slasaus onder haar borsten klemt om haar zus aan het lachen te krijgen en enthousiast de microfoon pakt om een energievol, ietwat gewaagd – zeker voor een lokale kroeg in Manhattan – optreden neer te zetten voor haar vrienden. Maar ze is ook iemand die stilletjes en met tranen in haar ogen de schuur van haar vader kan opruimen voordat ze haar ouderlijk huis te huur zet, en een vrouw die twijfelt of ze een hond wil adopteren omdat ze daarmee liefde in haar leven toelaat die ze ook weer kan kwijtraken.

‘De serie wordt niet echt gedreven door het plot,’ vertelt actrice Everett vanuit haar appartement in New York. ‘Het draait meer om wat er bij de personages binnenin gebeurt.’ En dat is uiteindelijk, net als in het echte leven, heel veel. Want ondanks dat de drie seizoenen geen spannende plotwendingen of grote Hollywoodmomenten bevatten, is de Sam uit dit laatste seizoen enorm gegroeid ten opzicht van seizoen één. ‘Verandering met de snelheid van het leven,’ omschrijft Thureen het.

Wat Somebody Somewhere een van de meest bijzondere series van het moment maakt, is dat het bijna voelt alsof Sam, Joel, Tricia en hun vrienden echt zijn. Alsof we een paar jaar mogen meekijken terwijl zij hun levens leidden. ‘Het zijn alledaagse mensen,’ zegt Everett over de personages in de serie. ‘Mensen van diverse pluimage en met gebreken. Dat we er daarnaast ook niet echt uitzien als topmodellen, zorgt ervoor dat sommige kijkers in ons de mensen terugzien die ze zelf in hun leven om zich heen hebben verzameld.’

Dat realisme wordt benadrukt door de manier waarop de serie is vormgegeven. De belichting is niet des Hollywoods, de tanden van de acteurs zijn niet overdreven gebleekt, en zelfs de camera houdt vaak wat afstand alsof die slechts observeert wat er gebeurt. ‘We proberen altijd de hand van de auteur zo goed mogelijk te verbergen,’ zegt Thureen. ‘Soms door de camera wat eerder aan te zetten, of nog even te wachten met ‘cut’ roepen om te kijken wat er gebeurt. Vaak vang je dan iets wat vreselijk echt voelt.’

Ook authentiek, is het feit dat er volop écht en hard wordt gelachen in de serie. Iets dat in andere comedyseries eigenlijk nooit gebeurt en zo aanstekelijk is, dat je thuis op de bank regelmatig mee grinnikt. ‘Ons doel is om de serie zo min mogelijk te laten voelen als een tv-serie,’ zegt Everett. ‘We zijn als acteurs vrij om een beetje aan te klooien en we houden ervan om elkaar aan het lachen te maken. De opname die het beste werkt tijdens het monteren, komt uiteindelijk in de show.’

Dat een serie als Somebody Somewhere, vol alledaagse ‘blauwe-truck-momenten’ en over mensen die er niet uitzien als Hollywoodsterren, drie seizoenen lang gemaakt kon worden, noemen de makers en acteurs allemaal ‘een wonder’. Al geven ze ook toe dat ze liever eindeloos door waren gegaan. 

Geheel in stijl met de serie, wordt het verhaal in de slotaflevering niet netjes afgerond maar stopt het op een bijna alledaags moment (al zal iedereen met een warm gevoel de tv uitzetten). ‘We wilde niet dat het zou lijken alsof we het eindigden, want dat deden we niet,’ zegt Everett. ‘Dit seizoen is, net als de rest, een momentopname. Deze personages leven voort in mijn hoofd en als we ooit een film mogen maken, dan weet ik precies waar ze zijn.’