Netflix-tips: American Symphony en Leave the World Behind

Jon Batiste vergelijkt muziek met overgave. Een goed muziekstuk, vindt de muzikale duizendpoot, is niet zomaar prettig om naar te luisteren, maar voelt onvermijdelijk. Als een noodlottige symfonie schakelt de documentaire – over een bevlogen jaar uit zijn leven, waarin hij elf Grammy-nominaties krijgt in de week dat zijn partner hoort dat haar leukemie terug is – tussen hoogte- en dieptepunten. American Symphony bruist van tegenstellingen: dat Batistes succesvolste jaar het pijnlijkste is, bijvoorbeeld, maar ook dat de intieme beelden geschoten worden in een gestileerde, afstandelijke stijl. Batistes partner Suleika Jaouad zorgt voor het beste materiaal; Batiste zelf blijft nogal gesloten.

Het gezin Sandford is een weekendje weg in een riant vakantiehuis als plotseling alle communicatienetwerken uitvallen. Enkele uren later staat een man (Mahershala Ali) voor de deur die beweert de eigenaar van het huis te zijn. Maar hoe verifieer je iemands identiteit zonder internet en telefonie? Regisseur en co-scenarist Sam Esmail, bedenker van hitserie Mr. Robot, creëert binnen de villa een unheimische microkosmos vol wantrouwen en egoïsme. Dat is overduidelijk een metafoor voor het huidige Amerika, maar wie optimaal wil genieten van deze uitmuntende psychologische thriller dient de film vooral niet té serieus te nemen. Getuige ook de ironische slotscène en de knallende oneliner waarmee Julia Roberts de film opent: ‘I fucking hate people.’

Carole (Mélanie Laurent, bekend van Inglorious Basterds) en Alex (Adèle Exarchopoulos, van La vie d’Adèle en Passages) zijn twee geslepen dieven, maar willen graag stoppen met het gevaarlijke onderwereldwerk. Dat laat hun baas (Isabella Adjani) echter niet zomaar gebeuren, dus die dwingt hen tot een laatste klus: het stelen van een peperduur schilderij uit een zwaarbeveiligd museum. De twee hartsvriendinnen rekruteren chauffeuse Sam (Manon Bresch) en gedrieën beginnen ze aan het riskante karwei. Voleuses is een vrij rommelige, voorspelbare actiekomedie en Laurents regie is wat onsamenhangend. Toch weet de film te boeien door de feministische insteek, frisse aanpak van het actiegenre en bovenal de fijne chemie en droogkomische dialogen tussen de drie sterke hoofdrolspelers.