Netflix-tips: '71 en The Addams Family

In het Belfast van 1971, een jaar voor Bloody Sunday, belandt een jonge Britse soldaat (O'Connell) moederziel alleen achter de vijandelijke linies. Als speelbal van de verschillende facties vlucht hij van kamp naar kamp, maar niemand die hem lijkt te kunnen (of willen) helpen. Meer cynische actiethriller dan politiek drama, en toch weet debuterend regisseur Demange knap de uitzichtloosheid en complexiteit van de situatie voelbaar te maken. Weergaloos in beeld gebracht door cameraman Tat Radcliffe, als een volstrekt irrationele nachtmerrie waar maar geen eind aan komt.

In de jaren zestig vonden de cartooneske hersenspinsels van Charles Addams (1912-1988) de basis voor een tv-serie over de akelige Gomez, de morbide Morticia, hun griezelige kinderen en onaangename huisgenoten. De verwachtingen waren hooggespannen toen regisseur Sonnenfeld in 1991 aan de slag ging met de eerste speelfilm. Het werd een instant cultklassieker. Een flinterdun verhaal vormt het speelveld voor honderd minuten galgenhumor, uitgevoerd door louter steracteurs die zichtbaar genieten. In 1993 verscheen het vervolg, Addams Family Values, in 2022 was de leuke serie Wednesday, over de dochter van Gomez en Morticia, zeer succesvol.

Luis Buñuel vond dit zelf een nogal 'ambitieuze film'. Een understatement. Le fantôme de la liberté is een verzameling bizarre, regelmatig zwartkomische situaties met merkwaardige personages. Memorabel is bijvoorbeeld een dinerscène op toiletpotten. De boodschap aan het begin is dat volgens Buñuel mensen over het algemeen niet zo goed om kunnen gaan met vrijheid. De film, die de filmmagiër (Un chien andalou, Belle de jour) maakte op 74-jarige leeftijd, was een van zijn persoonlijke favorieten. Co-scenarist was Jean-Claude Carrière (The Unbearable Lightness of Being).

Deze film is nog maar tot 31 oktober te zien op Netflix

In hun eerste speelfilm bewerkten de leden van het Monty Python-team de Arthur-legende met bijzonder weinig eerbied voor het bronmateriaal. Veel locaties werden steeds opnieuw gebruikt omdat de Schotse overheid toestemming om in kastelen te filmen op het laatste nippertje terugtrok. De film zou niet bijdragen aan het imago van Schotland, vonden humorloze ambtenaren. Aaneenschakeling van legendarische scènes, dialogen (It's just a flesh wound) en personages (The Knights who say Ni). Mede-regisseur Jones ontpopte zich later tot een soort van autoriteit op het gebied van Middeleeuwse geschiedenis.