In de eerste minuten lijkt Bodies een moderne, redelijk doorsnee Britse crimeserie. We maken kennis met een ambitieuze en eigenwijze Londense rechercheur, er is een demonstratie van extreemrechts, en we zien een jongen met een geweer die duidelijk twijfelachtige plannen heeft. De rechercheur merkt hem ook op en besluit – uiteraard - de bevelen van haar superieur te negeren en de gewapende verdachte te achtervolgen. Ze vindt hem uiteindelijk in Longharvest Lane, een klein, verborgen steegje in Oost-Londen, waar hij naast het naakte lichaam van een dode man staat.
Tot zover het hedendaagse misdaadmysterie. Want op dat moment verschijnt er een klok in beeld die terugtelt, van 2023 naar het jaartal 1941. We horen opeens vliegtuigen overvliegen. En een meisje dat op straat kranten verkoopt, informeert ons dat er een flink aantal doden is gevallen dankzij de bommenregen van de Duitse Luftwaffe op Londen. De muziek is jazzy, en de nieuwe rechercheur die we volgen, draagt een gleufhoed. Maar ondanks dat alles anders is, is één ding in 1941 hetzelfde als in 2023. Ook deze rechercheur belandt uiteindelijk in Longharvest Lane en vindt daar een naakt lichaam. Hetzelfde lichaam.
Dan komt de klok weer in beeld en telt het jaartal verder terug, naar 1890. Weer maken we kennis met een Londense politierechercheur, ditmaal eentje met een volle baard en een bolhoedje, en weer zien we hoe hij hetzelfde lijk ontdekt in Longharvest Lane.