Asura: prettig bedachtzaam karakterdrama vol empathie van Hirokazu Kore-eda

De eerste aflevering van Asura, de tweede Netflixserie van de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda (The Makanai), begint met een bom. Een figuurlijke weliswaar, maar toch. Bibliothecaris Taikoko (Yu Aoi) roept in het Tokio van 1979 haar drie zussen Tsunako (Rie Miyazawa), Makiko (Machiko Ono) en Sakiko (Suzu Hirose) bijeen, omdat ze iets belangrijks te vertellen heeft. Haar zussen speculeren nog dat de alleenstaande Taikoko misschien ‘eindelijk een man heeft gevonden’, maar de boodschap blijkt een stuk complexer. Taikoko heeft hun zeventigjarige vader op straat zien lopen met een andere vrouw dan hun moeder, en ook nog met een kind dat hem ‘papa’ noemde. Taikoko heeft zelfs een privédetective ingeschakeld, en zijn conclusie is helder: hun vader heeft een affaire.

In een minder drama had zo’n onthulling vermoedelijk snel tot de nodige explosie van emoties geleid, maar in de werelden van Kore-eda gaat zoiets veel geleidelijker en subtieler. Zijn films en series zijn vaker een stoofpot op de pruttelstand, dan een snelkookpan waarin het water binnen mum van tijd over de randen klotst.

In het zevendelige Asura – gebaseerd op een gelijknamig boek van Kuniko Mukōda – is dat niet anders. Kijk alleen maar naar de scène waarin Taikoko haar zusters (en hun partners) inlicht: natuurlijk, er is emotie, maar in plaats van meteen te kiezen voor grote gebaren, laat Kore-eda de boel liever langzaam indalen. De vier zussen hebben ieder zo hun eigen sores, en de onthulling dwingt ze op die manier ook om na te denken over situaties en dilemma’s in hun eigen levens.

Dat levert, in lijn met het eerdere werk van Kore-eda, een prettig bedachtzaam, gelaagd karakterdrama op, waarin Kore-eda kalmpjes registreert hoe de onthulling over de affaire van hun vader langzaam doordruppelt in het leven van de vier zussen, ook op lange termijn. Die thematiek van barstjes en scheurtjes binnen families loopt sowieso als een rode draad door het werk van Kore-eda, wat we nog het best zagen in zijn prijswinnende drama Shoplifters. Wat opvalt bij de Japanse regisseur is dat hij al die moeilijke familiesituaties altijd aanvliegt met zoveel mogelijk empathie.

Zoals we een van de personages horen zeggen aan het eind van de eerste aflevering: ‘We zijn ook maar mensen.’ In andere handen was zo’n uitspraak al snel een cliché geworden, maar bij Kore-eda wordt die uitspraak daadwerkelijk eer aan gedaan. Zijn personages zijn altijd mensen, en Kore-eda is een maker die ze daadwerkelijk zo durft te bekijken én behandelen.