A Nearly Normal Family is een spannende, maar bij vlagen ook wat langdradige zit

Als we de foto moeten geloven, vormen moeder Ulrika (Lo Kauppi), vader Adam (Björn Bengtsson) en dochter Stella (Alexandra Karlsson Tyrefors) een Zweeds modelgezin. Moeder is succesvol juriste, vader een gewaardeerde priester, en ook hun dochter lijkt behoorlijk stabiel in het leven te staan. Maar die vrolijke foto, waarmee elke aflevering van A Nearly Normal Family opent, blijkt toch vooral erg misleidend, want aan het eind van de eerste aflevering wordt Stella gearresteerd op verdenking van de moord op haar scharrel. Van de façade van het idyllische gezin blijft ineens bar weinig over. 

En het is maar de vraag of die moord die ze zou hebben gepleegd daadwerkelijk uit het niets kwam, of dat er meer speelt. In de openingsscène leerden we immers al dat Stella gebukt gaat onder een flink trauma, omdat ze – vier jaar voor de moord – werd verkracht door een schoolvriendje op een zomerkamp. Moeder Ulrika achtte het destijds niet zinvol om aangifte te doen: het bewijs was te mager, en een rechtszaak zou voor een tienermeisje te veel ingrijpende gevolgen kunnen hebben. De gezinsleden besluiten daarom de zaak te laten rusten (lees: dood te zwijgen).

Maar vier jaar later moeten de ouders zich toch weer achter de oren krabben als ze hun dochter ineens terugvinden in een politiecel. Want hebben ze er met hun strategische zwijgen niet juist voor gezorgd dat Stella al haar trauma’s heeft opgekropt, die er nu in één klap zijn uitgekomen? Niet voor niets zien we in de serie hoe Adam en Ulrika fanatiek bezig zijn om hun dochter achter de tralies vandaan te krijgen, met de ene onbezonnen actie na de andere. Want hun wanhoop is ook een reactie op hun eerdere apathie.

De makers van de serie houden de details daarbij bewust lang vaag, zodat we pas in de slotminuten ontdekken wat er écht is gebeurd op de avond van de moord. Dat levert een spannende, maar bij vlagen ook wat langdradige zit op, waarbij onderweg iets te veel zijpaden worden bewandeld. De makers willen alle acties van hun hoofdpersonages dolgraag zo grondig mogelijk verklaren, maar hadden best wat meer kunnen vertrouwen op het genuanceerde spel van hun voortreffelijke acteurs. Toch komen alle lijntjes uiteindelijk prima samen in een sterke slotaflevering, die zich grotendeels afspeelt in de rechtbank, waar de boel toch weer even nét anders in elkaar blijkt te zitten dan verwacht. 

Dit moordmysterie annex gezinsdrama biedt niet per se veel nieuws onder de zon, maar laat wel knap zien hoeveel onbesproken pijn er achter een vrolijk familieportret kan schuilen. Het ‘perfecte gezin’ blijkt ook hier weer vooral een mythe.