Beef: voortreffelijke tragikomische serie over uit de hand gelopen verkeersruzie

Iedereen heeft het vermoedelijk weleens meegemaakt: een ruzie in het verkeer waarbij de emoties hoog oplopen. Maar waar de een zijn gemoed lucht met wat inwendig gevloek, verliest de ander zich in agressief getoeter of een ferme middelvinger.

Bij de meeste mensen blijft zoiets beperkt tot een paar minuten ergernis, maar voor de twee hoofdpersonages in de tiendelige Netflixserie Beef is de verkeersruzie aanleiding om elkaar het leven zuur te maken. Als we aannemer Danny (Steven Yeun) in de openingsscène ontmoeten is al snel duidelijk dat hij niet bepaald het zonnetje in huis is. Daar komt bij dat hij een slechte dag heeft en dat wordt er niet beter op als de bestuurder van een grote stationwagen hem op een parkeerplaats klemzet. De getergde Danny laat het er niet bij zitten en zet een woeste achtervolging in door de straten – en tuinen – van Los Angeles om de dader terug te pakken. Dat lukt hem niet, maar hij slaagt er wel in het kenteken van de kwelduivel te noteren.

Al snel weet Danny de identiteit van zijn nieuwe vijand te achterhalen: ondernemer Amy (Ali Wong), die een succesvol bedrijf in kamerplanten runt en een luxe maar niet bepaald bevredigend leven leidt met kunstenaar George (Joseph Lee). George is van het slag dat elke avond een lijstje maakt met de dingen die hem met dankbaarheid vervullen en heilig gelooft in het goede van de mens. Dit tot grote ergernis van Amy, die heel wat cynischer in het leven staat.

Amy ervaart de vete als afleiding van de dagelijkse sleur en daar komt bij dat Danny een ideale opponent is: waar het haar – financieel althans – voor de wind gaat, is het lot de alleenstaande Danny heel wat minder gunstig gezind. Zijn aannemersbedrijf komt maar niet van de grond, zijn ouders in Zuid-Korea hebben problemen en zijn jongere broer Paul (Young Mazino) is een blok aan zijn been. Om zijn groeiende financiële problemen enigszins het hoofd te bieden sluit Danny een lening van 20.000 dollar af bij zijn schimmige neef (David Choe), die het verdacht goed met hem voor lijkt te hebben. Maar bovenal leren we Danny kennen als een uitermate depressieve man, die de tweestrijd met de al even depressieve Amy als een uitlaatklep beschouwt.

Showrunner Lee Sung Jin – die eerder meeschreef aan series als Dave en Undone – haalde de inspiratie voor Beef uit zijn eigen leven. In 2019 kreeg hij zelf bonje met een agressieve automobilist toen hij even wegdroomde bij een verkeerslicht. De bestuurder schold hem helemaal stijf en reed vervolgens woedend door. Sung Jin liet het er niet bij zitten en zette de achtervolging in, enkel om een punt te maken. Tot een confrontatie kwam het dan ook niet, maar het zaadje voor de serie was geplant.

Verkeersruzies waren al vaker een dankbaar onderwerp voor filmmakers. Zo maakte Steven Spielberg in 1971 zijn officiële debuut met Duel, waarin een man ogenschijnlijk zonder enige aanleiding een hele film lang wordt opgejaagd door een anonieme trucker. En in 2019 zagen we in Bumperkleef van Lodewijk Crijns dat ook een ritje op de A1 brandstof kan leveren voor een confrontatie die gierend uit de hand loopt. In deze geslaagde polderthriller wordt een bumperklever tot razernij gedreven door het roekeloze rijgedrag van de automobilist voor hem. Die laatste – een brave huisvader die met zijn gezin onderweg is naar zijn ouders – grijpt het conflict vooral aan om allerlei opgekropte frustraties af te reageren, met alle gevolgen van dien.

Qua thematiek sluit Beef ook uitstekend aan bij de filmklassieker Falling Down (1993), waarin Michael Douglas een man speelt die op een snikhete dag vast komt te zitten in het verkeer van Los Angeles. De file blijkt het laatste zetje dat deze William Foster – opgebrand, werkeloos en gescheiden – nodig heeft om volledig door te draaien en een spoor van vernieling aan te richten in de stad. In plaats van zijn problemen te erkennen, koelt hij zijn woede op de buitenwereld, die hij verantwoordelijk houdt voor zijn problemen.

Ook de hoofdpersonages in Beef weigeren hun frustraties onder ogen te zien. Liever gebruiken ze de verkeersruzie als excuus om niet over te hoeven gaan tot introspectie. Het is daarom een kwestie van tijd voordat de aanvaring tussen Danny en Amy escaleert, al zijn het vooral mensen in hun omgeving die daarvan de dupe worden.

Dat Beef daarmee typisch een serie van deze tijd is, wordt ook beaamd door de hoofdrolspelers. Yeun in Rolling Stone: ‘Alles is tegenwoordig op maat gemaakt voor het individu, er is zelden nog een gevoel van gezamenlijkheid. Daarom begrijp ik wel dat veel mensen de ander als vijand zien en dat iedereen elkaar voortdurend in de haren vliegt.’ Tegenspeler Wong in datzelfde interview: ‘Ik had verwacht dat mensen veel aardiger uit de coronapandemie tevoorschijn zouden komen, maar om me heen merk ik vooral veel big asshole energy.’

Dat laatste zal iedereen die weleens rondstruint op Twitter of Facebook herkennen. Dankzij sociale media is het heel wat eenvoudiger geworden om ruzie te zoeken en daardoor wordt de drempel om elkaar in het echte leven te beledigen ook steeds lager. Hoewel de situatie in Beef op de spits gedreven wordt is de kern van het conflict voor iedereen herkenbaar, wat komt doordat maker Sung Jin vooral geïnteresseerd is in de onderliggende pijn van de hoofdpersonages. Daarmee is Beef een even zwart-komische als tragische karakterstudie geworden van twee verloren zielen die het slechtste in elkaar naar boven halen.

Dat belooft weinig goeds voor de personages, maar dat geldt niet voor de kijker. Beef is namelijk een van de meest geslaagde Netflixseries van de afgelopen jaren. Dat is mede te danken aan de twee hoofdrolspelers. Yeun was eerder al magistraal in films als Burning (2018), Minari (2020) en Nope (2022) en hier bewijst hij zich wederom als een van de beste acteurs van zijn generatie. Tegenspeler Wong is vooral bekend als stand-upcomedian, maar in Beef bewijst ze ook uitstekend met dramatischer werk uit de voeten te kunnen. Met name de scènes waarin beide acteurs spelen zijn fantastisch en de serie eindigt met een briljante, opmerkelijk filosofisch geladen aflevering.

Terwijl de verkeersvete voor de betrokkenen allesbehalve helend is, bleek Beef op Sung Jin zowaar een therapeutische uitwerking te hebben. Tegen Rolling Stone bekende hij: ‘Sinds ik begon met het ontwikkelen van deze serie heb ik nooit meer last gehad van verkeerswoede.’ Met een beetje geluk heeft Beef hetzelfde effect op de kijker. Als deze serie immers iets duidelijk maakt dan is het wel dat je beter twee keer kunt nadenken voor je ziedend begint te claxonneren of je middelvinger opsteekt.