The Decameron: extravagante lockdown vol seks, afgunst en klassenstrijd

Wat gebeurt er als je een groep hitsige, ongelukkige en verwende mensen opsluit in een huis omdat er buiten een levensbedreigende ziekte rondwaart? Oké, met de coronapandemie nog vers in het geheugen hoeven we niet heel lang te fantaseren over wat er dan precies kan gebeuren, maar in het Florence van 1348 was de situatie nog net een tandje erger. In die tijd vaagt de pestepidemie minstens de helft van de bevolking weg, en gaan alle goede zeden en moraal van de overlevenden gaandeweg overboord. 

Dat geldt zeker voor de groep hoofdrolspelers in de achtdelige Netflixserie The Decameron, die heel losjes is gebaseerd op de middeleeuwse verhalenklassieker Decamerone van Giovanni Boccaccio (een verhalenbundel over de evenmin zedelijke uitspattingen van een groep jonge edelen die zich tijdens de pestepidemie afzonderen in een villa op het platteland). 

De serieversie kiest voor eenzelfde soort raamwerk: een groep verwende edelen uit Florence, vaak vergezeld door hun arme bedienden, wordt uitgenodigd in een plattelandsvilla waar de pest (op dat moment) nog ver weg is. Wat volgt, is een extravagante lockdown vol seks, afgunst en eigen agenda’s, waarbij de horror uit de ‘echte wereld’ steeds dichterbij komt. 

Showrunner Kathleen Jordan haalde haar inspiratie voor de serie vooral uit de houding van rijke mensen tijdens de eerste maanden van de coronapandemie. In een interview met The New York Times verwijst ze onder meer naar de ‘toondoofheid’ van beroemdheden, die treffend liet zien hoe ver sommige celebrity’s verwijderd waren van de zorgen van gewone mensen en inspanningen van hulpverleners. Waar zij stierven of hun leven gaven, klaagden de beroemdheden dat ze ‘vastzaten’ in hun miljoenenvilla’s. Het motiveerde Jordan tot het schrijven van een apocalyptische klassensatire, die zowel ouderwets als modern moet aanvoelen. 

Die universele aanpak werkt goed, want The Decameron is vooral een geslaagde satire over wat er gebeurt wanneer je mensen van diverse pluimage ‘opsluit’ op een groot landgoed. De invloeden zijn daarbij duidelijk zichtbaar: een vleugje Bridgerton, The Favourite, The White Lotus, Saltburn en ook nog Lord of the Flies. 

Het resulteert hier in een heerlijk smakelijke farce waarin vooral de cast zich met zichtbaar plezier mag uitleven, met grote rollen voor onder meer Zosia Mamet (Girls), Tanya Reynolds (Sex Education), Tony Hale (Veep) en Saoirse-Monica Jackson (Derry Girls). Helaas wordt de serie gaandeweg onevenwichtiger, zeker wanneer de gevaren uit de echte wereld steeds dichterbij komen en de toon serieuzer wordt. Het haalt wat van de scherpe randjes af van de serie, die met acht afleveringen van een uur sowieso wat megalomaan aandoet. 

Toch is The Decameron op de beste momenten vooral ontzettend geestig en meeslepend, waarbij de serie opnieuw duidelijk maakt wat we allang wisten: zo’n plattelandsvilla kan er nog zo paradijselijk of aanlokkelijk uitzien, maar uiteindelijk ben je toch vooral afhankelijk van je gezelschap.