Netflixserie Black Doves is een onderhoudende actiethriller in kerstsferen

Black Doves is een onvervalste kerstserie. Zo opent de eerste aflevering met Shakin’ Stevens’ klassieker ‘Merry Christmas Everyone’ en de zesde en laatste episode wordt uitgeluid met ‘Fairytale of New York’ van The Pogues en Kirsty MacColl. Londen – waar het verhaal zich afspeelt – is sfeervol opgetuigd en gezellig verlicht. De traditionele kerstpudding komt voorbij in gesprekken en op de basisschool vindt de jaarlijkse uitvoering van het kerstverhaal plaats. Keira Knightley, een van de vele bekende gezichten uit de moderne kerstklassieker Love Actually, heeft zelfs een hoofdrol.

Alleen ontvangen de mensen in Black Doves geen cadeaus, maar kogels. ‘Kerst’ is namelijk niet de enige vlag die de lading dekt, de labels ‘thriller’, ‘actie’ en ‘spionage’ zijn evenzeer van toepassing op de Netflixserie.

Het verhaal draait om Helen Webb (Knightley), de vrouw van de conservatieve staatssecretaris van Defensie, Wallace Webb (Andrew Buchan). Helen heeft er een dagtaak aan om het mooie Londense herenhuis waarin ze met haar gezin woont op te ruimen en schoon te maken. Samen met een oppas zorgt ze voor de vijfjarige tweeling, ze maakt de kostuums voor de opvoering van het kerstverhaal en organiseert de populaire jaarlijkse Webbkerstborrel voor vrienden en werkrelaties. Tussen de bedrijven door heeft ze de telefoon en de computer van haar man vakkundig gehackt en de informatie die ze op deze manier verzamelt, speelt ze al tien jaar lang door aan het spionnennetwerk waarvoor ze werkt.

Helen is namelijk een geheim agent, een zogeheten Black Dove. Of zoals Reed (Sarah Lancashire), Helens baas bij de Black Doves, het in de tweede aflevering omschrijft, ze ‘verzamelt en oogst’. ‘We handelen in informatievaluta,’ zegt Reed in een flashback naar het moment waarop ze Helen in 2004 rekruteerde. ‘Dat is wat we verzamelen en verkopen.’

Helen is een waardevolle Dove omdat ze dankzij haar huwelijk in de buurt van de machtigste mensen in het land kan komen. Toch gaat het liegen en bedriegen haar niet helemaal in de koude kleren zitten. ‘Ik ben een verhaal dat ik mensen vertel,’ biecht ze op tegen de man met wie ze een affaire heeft. Een man bij wie ze, na jarenlang de schijn opgehouden te hebben, eindelijk zichzelf denkt te kunnen zijn.

Wanneer hij vervolgens op een bankje bij de Theems aan zijn einde komt door een welgemikt schot in zijn achterhoofd zint ze dan ook op wraak. Dat dit roekeloos en niet zonder gevaar is, ondervindt ze al snel – zeker wanneer blijkt dat de moord vermoedelijk verband houdt met de onder verdachte omstandigheden overleden Chinese ambassadeur en de verdwijning van zijn dochter.

Reden voor Helens baas Reed om Sam (Ben Whishaw) terug te roepen naar Londen, een huurmoordenaar die Helen aan het begin van haar spionagecarrière leerde hoe je vlindermessen moet werpen en tegenstanders tegen de grond kunt werken. Dat Sam zeven jaar eerder overhaast uit Groot-Brittannië is vertrokken en enkele mensen – waaronder zijn voormalige partner Michael (Omari Douglas) en leden van een crimineel netwerk – nog een rekening met hem te verheffen hebben, levert alleen de nodige complicaties op.

Black Doves werd bedacht en geschreven door Joe Barton, die eerder de misdaadthriller Giri/Haji en het sf-drama The Lazarus Project maakte. Barton liet zich bij het schrijven naar eigen zeggen inspireren door drie dingen: een ingezonden brief in de krant over een vrouw die in het geheim rouwde om de getrouwde man met wie ze tot zijn dood een affaire had, de kerstperiode, waarin hij de eerste aflevering schreef, en A Spy Among Friends, een serie uit 2022 over een kat-en-muisspel tussen twee dubbelspionnen tijdens de Koude Oorlog.

Maar terwijl die laatste reeks vooral gedreven wordt door dialogen, bestaat Black Doves voor zeker vijftig procent uit actie. Zoals we eerder al opmerkten: de kogels vliegen iedereen om de oren. Het aantal vuurgevechten in hartje Londen – waarbij tientallen doden vallen – is uiteindelijk niet meer op de vingers van twee handen te tellen. Dit is het type serie waarin personages zich vaak uit penibele situaties proberen te redden door als een bezetene om zich heen te gaan schieten. Als er gesproken wordt in Black Doves gebeurt dit echter op een eloquente, intelligente en – het zijn tenslotte Britten – aangenaam droge manier. De sterke cast zorgt ervoor dat Bartons veelal scherpe dialogen uitstekend uit de verf komen.

Hoewel Sam tegen betaling mensen om het leven brengt, slaagt Whishaw erin ook de kwetsbaarheid van zijn personage uiterst geloofwaardig neer te zetten. En Lancashire, die dit jaar nog een Bafta won voor haar rol in het politiedrama Happy Valley, weet elke scène waarin ze te zien is naar zich toe te trekken. En dit terwijl haar Reed – die enkel opduikt in halflege bioscoopzalen, bingohallen en bij een kerstboomverkooppunt om haar personeel streng toe te spreken – het minst uitgediepte personage is, dat ook nog eens leunt op genreclichés.

Zoals vaker het geval is bij spionageseries heeft realisme in Black Doves niet de hoogst prioriteit. Op kerstavond sneeuwt het bijvoorbeeld in Londen, iets wat al een kwarteeuw niet voorgekomen is, en Sam parkeert zijn stijlvolle oldtimer urenlang in een victoriaans eenrichtingsstraatje in het centrum van Londen zonder dat hij wordt weggesleept. Niet erg, al gaat het wel een beetje schuren wanneer Helen – toch de vrouw van een bekende staatssecretaris – met haar stijlvolle bruine jas en opvallende gele sjaal na een bloedbad steevast verdwijnt zonder dat het Londense CCTV-surveillancesysteem haar ook maar één keer registreert.

Maar dit neemt niet weg dat Black Doves een onderhoudende, goedgemaakte serie is, die zelfs uitermate geschikt is om tijdens de feestdagen te bingen. Zeker wanneer je behoefte hebt aan iets minder zoetsappigs, want dat wordt het ondanks de kerstsfeer nooit.