Britse thrillerserie Inside Man wil te veel, maar kijkt toch prima weg

‘We zijn allemaal moordenaars, je moet alleen de juiste persoon tegenkomen’, zegt Jefferson Grieff (Stanley Tucci) in Inside Man. Grieff weet waar hij het over heeft. Hij was ooit hoogleraar criminologie, tot hij op brute wijze zijn vrouw vermoordde en nu de doodstraf afwacht in een Amerikaanse gevangenis.

Omdat hij daar toch niets beters te doen heeft, en nog iets goeds wil doen met de tijd die hem rest, helpt hij mensen met het oplossen van vastgelopen (politie)zaken. Zijn buurman in de dodencel, Dillon (Atkins Estimond), een seriemoordenaar die zijn moeders voeten opat (‘toen ze al dood was!’), is zijn hulpje. Want naast een voorliefde voor moorden heeft Dillon ook een fotografisch geheugen, dus fungeert hij als Grieffs levende notitieblokje.

Tot zover het gedeelte van Inside Man dat zomaar een (erg vermakelijke) Amerikaanse netwerkserie zou kunnen zijn. Maar deze miniserie van Steven Moffat (Sherlock) is stukken ingewikkelder dan dat. Want parallel aan de ‘detective in de dodencel’ loopt het verhaal van Harry (David Tennant), een keurige dominee in Engeland die na een gruwelijk uit de hand gelopen misverstand opeens Janice (Dolly Wells), de wiskundelerares van zijn tienerzoon, in zijn kelder gegijzeld houdt. Een situatie die van kwaad tot erger gaat, tot de enige uitweg uit deze benarde toestand er een lijkt waarbij de lerares het er niet levend vanaf brengt.

De twee verhalen komen samen als de Britse journalist Beth Davenport (Lydia West) in Amerika is om Grieff te interviewen. Beth en Janice kennen elkaar na een gedeelde ervaring met een agressieve, dronken man in de Londense metro. Als Beth begint te vermoeden dat er iets mis is met Janice, schakelt ze de detective in de dodencel in om ernaar te kijken.

Zoals vaker het geval bij een Moffat-serie, wil Inside Man net iets te veel. Zo leuk als het is om te kijken naar Tucci als een soort nieuwe Hannibal Lecter, zo over the top en ongeloofwaardig is de situatie die zich in Engeland ontvouwt. Uiteindelijk is het geheel aardig onevenwichtig, maar – ook kenmerkend voor een Moffat-serie – kijkt het toch prima weg.