Seizoen vier van De geniale vriendin: waardige finale van een diepmenselijke serie

Alweer dik twaalf jaar geleden stormde Elena Ferrante de internationale letteren binnen met haar prachtige roman De geniale vriendin. Het boek, dat verhaalt over de vurige, decennialange vriendschap tussen de in de achterbuurten van Napels opgegroeide meisjes Lenù en Lila, belandde in zo’n beetje elke belangrijke toplijst – inclusief op plek één in de lijst met de ‘honderd beste boeken van de 21e eeuw’, die The New York Times afgelopen zomer publiceerde – en het veroverde de harten van miljoenen lezers wereldwijd.

De Italiaanse auteur schreef drie vervolgdelen die net als De geniale vriendin uitgroeiden tot internationale bestsellers. De Napolitaanse romans, zoals de vierdelige boekenreeks inmiddels bekendstaat, werden in de jaren erna succesvol verfilmd tot serie, waarbij elk boek een eigen seizoen kreeg. HBO tastte diep in de buidel voor de eerste niet-Engelstalige reeks die de Amerikaanse betaalzender en streamingdienst maakte, om het Italië van de jaren vijftig, zestig en zeventig zo geloofwaardig mogelijk tot leven te wekken op beeld. Zo werd de wijk Luzzatti, waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt, levensgroot nagebouwd op een set, dragen de personages zorgvuldig uitgekozen kleding en rijden ze in fraaie, originele Fiats en Alfa Romeo’s uit die tijd.

Inmiddels zijn we aanbeland bij het vierde en dus laatste seizoen, genaamd Het verhaal van het verloren kind. De vriendinnen Lenù en Lila zijn inmiddels niet meer de kinderen die in het eerste seizoen speelden met hun poppen, maar volwassen vrouwen met carrières en kinderen. In seizoen drie zagen we al hoe Lenù succesvol schrijver wordt, twee dochters krijgt, trouwt met Pietro, maar haar verlangens voor die akelige Nino niet kan weerstaan. Ook Lila wordt moeder en sprokkelt de kost bij elkaar met zwaar werk onder slechte arbeidsomstandigheden in een fabriek.

Het grote verschil met de vorige reeksen is dat in het nieuwe seizoen twee andere actrices de hoofdrollen op zich nemen en ook vele bijpersonages worden vertolkt door nieuwe acteurs. Margherita Mazzucco en Gaia Girace, die tot seizoen drie op prachtige wijze gestalte gaven aan het centrale duo, worden vervangen door de evenzeer sterk spelende Alba Rohrwacher en Irene Maiorino. Al is Rohrwacher niet helemaal nieuw, en al vanaf het begin betrokken bij de serie: het is haar stem die we sinds seizoen één het verhaal horen vertellen op de voice-over.

Rohrwacher slaagt er echter moeiteloos in het stokje van Mazzucco over te nemen, en speelt Lenù net als haar voorganger met de perfecte mix van eigenzinnigheid en onzekerheid. En ook Maiorino imponeert als de onvoorspelbare binnenvetter Lila. De twee zorgen voor een waardige en onvergetelijke slotakte van een diepmenselijke serie die over niets minder gaat dan het leven zelf.