Franse thriller The Forest of the Missing is vermakelijk maar niet heel realistisch

Erg hoog op de geloofwaardigheidsmeter scoort de vierdelige Franse crimethriller Les Disparus de la Forêt-Noire (Forest of the Missing) niet. Om te beginnen is er het feit dat de Duitse politie-inspecteurs uit Karlsruhe, Erik Maes (Grégory Fitoussi) en Franz Agerland (Tchéky Karyo), Frans spreken – niet alleen tegen de verdachten uit het nabijgelegen Frankrijk die ze ondervragen, ook tegen elkaar. Al valt dat detail eigenlijk in het niet bij de ontdekking van een mysterieus massagraf in het Zwarte Woud in aflevering één en de rechter met geheugenverlies die daarbij betrokken is, al weet zij zelf niet meer hoe.

Nogmaals, realistisch is Les Disparus de la Forêt-Noire niet. Maar vermakelijk des te meer. Al vanaf de spannende openingsscène stapelen de vragen zich op. Soms worden ze beantwoord, regelmatig leiden ze juist tot meer mysteries. Beginnend met de raadsels rondom de Franse rechter Camille Hartmann (Hélène de Fougerolles).

In de eerste minuten zien we haar op hoge snelheid door het Zwarte Woud in Duitsland rijden. Ze is duidelijk overstuur, bang voor iets dat ze heeft gezien, en gefrustreerd omdat haar telefoon geen bereik heeft in het bos ondanks de enorme antenne die zichtbaar tussen de hoge boomtoppen uitsteekt. In de volgende scène, één jaar later, komt die antenne weer voorbij. Maar dan op televisie, waarop een nieuwsitem te zien is over een massagraf dat gevonden is in het Zwarte Woud vlak over de grens met Frankrijk. Hartmann ziet het item in een elektronicawinkel met haar tienerdochter, waar ze gebiologeerd naar de rijen televisieschermen blijft staren.

Dit laatste tot grote ergernis van de dochter, die zich sowieso vooral schaamt voor haar moeder. Zeker wanneer de jongen die ze leuk vindt in de buurt is. Met die jongen onderhoudt haar moeder dan weer een stroeve relatie, na iets dat eerder is voorgevallen tussen haar en zijn ouders. Dat is ook weer zo’n mysterie dat lange tijd sluimert en waarvan de details gedurende de vier afleveringen mondjesmaat worden prijsgegeven.

En dan is er natuurlijk dat massagraf, waar de gedreven hoofdinspecteur Maes en zijn mopperende partner Hanne Katz onderzoek naar doen. In de bevroren en besneeuwde grond van het Zwarte Woud, vlakbij een militaire kazerne, worden de overblijfselen van twaalf mannen gevonden. Vrijwel allemaal omgebracht door een kogel in de nek waarna ze met hun gezicht naar de grond gericht zijn begraven. Het nieuwste lijk ligt er nog maar net, het oudste al meer dan vijftien jaar. Iets dat duidt op een seriemoordenaar.

Rechercheurs Maes en Katz schakelen vervolgens de hulp van rechter Hartmann in, ondanks dat ze op non-actief is gesteld omdat ze geheugenverlies heeft. Dat ze haar zelfs een politieverhoor laten afnemen, is allemaal vrij ongeloofwaardig. Maar dankzij het hoge tempo waarop de serie de puzzel legt, is er weinig tijd om aan dit soort details te blijven hangen – zeker omdat je als kijker gewoon wilt weten wat er is gebeurd.