Woeste grond: nieuwe dagelijkse dramaserie volgt drie generaties van een boerenfamilie

‘Wat is dat nou?’

‘Overnight oats.’

‘Ken ik niet. Jij eet ook steeds meer apartigheid de laatste tijd.’

‘Er is nog zoveel dat ik niet ken.’

Tja, nieuwigheden in een traditionelere omgeving: het blijft lastig. Dat zien we ook in Woeste grond, een nieuwe dagelijkse dramaserie van de NPO, waarin drie generaties van een boerenfamilie worden gevolgd, terwijl de leden uit alle macht proberen om de melkveehouderij toekomstbestendig te maken. Want het boerenbedrijf en het boerenleven staan – zeker volgens de sector zelf – al jaren onder druk, met de nodige debatten en tractorprotesten tot gevolg. 

Die ontwikkelingen vormen natuurlijk perfect voer voor een spannende dramaserie over zo’n bedrijf gerund door verschillende generaties. Toch spreekt producent Johan Nijenhuis liever van een ‘soap in de beste traditie van het genre’, zoals hij het eerder dit jaar samenvatte in gesprek met streekomroep 1Twente. Nijenhuis situeerde de serie op een grootschalig terrein in Twente, in dezelfde contreien als waar hij zelf eerder de serie Van jonge leu en oale grond en film De beentjes van St. Hildegard maakte. En dan werd er voor Woeste grond ook nog gebruikgemaakt van ‘de grootste filmset van Nederland sinds Flodder van Dick Maas in Almere’.

Een soapserie met grootse ambities dus, al is Woeste grond in de kern toch vooral een redelijk klassiek familiedrama. De serie begint met ernstige verwikkelingen: in de middelste generatie vinden vader Dinant (Hendrik-Jan Bökkers) en Vera (Peggy Vrijens) het mooi geweest met hun huwelijk. Er is sprake geweest van vreemdgaan, en dus is het klaar, tot afgrijzen van hun kinderen en meer traditioneel ingestelde ouders Grada (Anne-Mieke Ruyten) en Bats (Laus Steenbeke). Maar, zoals Vera het samenvat: ‘Hoe moeilijk het ook is, het leven is geen sprookje.’ Dinant heeft zelfs al een nieuwe geliefde (Anouk Maas), die zichzelf per ongeluk ‘introduceert’ door een van de kinderen aan te rijden. Nee, veel soapachtiger gaat het niet worden, toch?

Toch raakt Woeste grond af en toe ook aan thema’s die we bijvoorbeeld kennen uit de populaire moderne cowboyserie Yellowstone, waarin de hoofdrolspelers in een meer landelijke omgeving doorgaans weinig op hebben met nieuwe, moderne of stadse invloeden ‘van buiten’. In Woeste grond zien we dat bijvoorbeeld in de weerzin tegen vakantievilla’s in aanbouw, op landbouwgrond die ‘al eeuwen wordt bemest door dezelfde families’. Hier zetten radicale tegenstanders zonder pardon de kettingzaag in die bouwplannen, want ja, ze hebben geen zin in ‘klagende kakkers’ uit de Randstad die een ‘tweede huisje’ komen kopen.

Die radicale acties over de vraag of de boer nog de baas is op eigen grond, vormen een rode draad door Woeste grond, maar nooit de belangrijkste. Nijenhuis en zijn crew vinden een prettige middenweg tussen allerlei heikele thema’s. De serie is een beetje traditioneel, en een beetje modern, maar nooit te veel van allebei. Woeste grond is daarbij herkenbaar voor iedereen, al is er wel duidelijk voor gekozen om meerdere acteurs te laten spreken in lokaal dialect. Het maakt de serie hoe dan ook tot iets verfrissends, als doeltreffende familiesoap die slim inspeelt op belangrijke thema’s van deze tijd.