De beste manier om Joseph O'Loughlin (Aidan Turner), de hoofdpersoon van miniserie The Suspect, te omschrijven is ‘verdacht’. Wat misschien een beetje flauw is, gezien de titel van het drama. Maar de gevierd klinisch psycholoog met een indrukwekkende baard is niet alleen de hoofdverdachte van de moord op een jonge vrouw, nee, alles aan hem is verdacht. Het feit dat hij dingen verzwijgt voor de politie die onderzoek doet bijvoorbeeld, of dat hij geen goed alibi heeft voor de moord. Ook de onthulling dat hij toevallig met zijn gezin vlakbij was toen het lichaam van de vrouw op een Londense begraafplaats werd gevonden, iets waar zelfs een filmpje van is, is dubieus. Zelfs de momenten waarop zijn handen trillen omdat hij de ziekte van Parkinson heeft, iets dat vooral bij stressvolle situaties gebeurt, lijken te signaleren dat hij iets verbergt.
En juist daarom twijfel je als getrainde kijker van moordmysteries op tv of hij wel echt schuldig is. Ligt het er niet te dik bovenop? Maar als O’Loughlin vervolgens uiterst overtuigend zegt dat hij het niet heeft gedaan, slaat het gevoel op de bank weer om: want is dat niet precies wat de echte moordenaar zou zeggen? ‘Dit is een grondig geplande nachtmerrie,’ roept de psychiater op een gegeven moment bijvoorbeeld wanhopig, op zo’n manier dat je zijn frustratie als kijker gelooft. Maar als zijn beste vriend hem vervolgens met enig wantrouwen vraagt wie hem er dan in zou willen luizen, en O’Loughlin ook geen goed antwoord op die vraag heeft, kruipt de aarzeling over zijn onschuld er direct weer in. Probeert hij niet heel gewiekst de politierechercheurs om de tuin te leiden? En ons erbij?
Het is dit getouwtrek in je hoofd, emoties die heen en weer schieten van ‘schuldig’ naar ‘onschuldig’, waardoor je The Suspect moet blijven kijken. Ook al is niet ieder personage even goed uitgediept (O’Loughlins directe collega wordt bijvoorbeeld gespeeld door Sian Clifford die op onvergetelijke wijze de zus speelde in het geweldige Fleabag, maar zo weinig te doen krijgt in The Suspect dat je je afvraagt wat ze in deze serie doet) en zijn meerdere verhaalwendingen, als je er iets te goed over na gaat denken, wel heel vergezocht. Maar Turner is overtuigend genoeg als O’Loughlin om de serie te dragen. Als de wanhoop in zijn ogen staat, geloof je hem. Al blijf je altijd op je hoede, want wie weet zijn het juist die bruine kijkers waarmee hij je om de tuin leidt.