Until I Kill You: indrukwekkend truecrimedrama over slachtoffers van huiselijk geweld

Waarom weigerde Delia Palmer (Anna Maxwell Martin) een plekje in een blijf-van-mijn-lijfhuis nadat ze in 1994 in haar eigen appartement in Londen dagenlang door haar partner John Sweeney (Shaun Evans) was vastgebonden aan haar bed en veelvuldig door hem was verkracht? Dit had immers kunnen voorkomen dat de man haar een paar maanden later zou proberen te vermoorden met een bijl op de stoep voor datzelfde appartement. ‘Was het omdat u nog gevoelens voor hem had?’, wordt haar tijdens de rechtszaak tegen haar ex gevraagd in de laatste aflevering van het truecrimedrama Until I Kill You. ‘Hoopte u dat hij terug zou komen naar uw flat om uw wederzijdse sadomasochistische relatie voort te zetten?’

Inmiddels weten we dat bovenstaande victimblaming is, een manier waarop de schuld van een ernstige misdaad niet bij de dader maar bij het slachtoffer wordt gelegd. Maar in 2001, toen de echte Palmer in de Londense rechtbank The Old Baily haar getuigenverklaring aflegde tegen de man die haar probeerde te vermoorden, was deze manier van slachtoffers ondervragen nog gebruikelijk. ‘Waarom verdraait u alles wat ik zeg zodat het lijkt alsof ik lieg? Het is onnodig en oneerlijk’, zegt Palmer in de vierdelige miniserie.

Until I Kill You is – volgens het tekstje dat voor iedere aflevering op het scherm verschijnt – een waargebeurd verhaal gebaseerd op uitvoerige research, interviews en het boek dat Palmer schreef over haar leven met de man die inmiddels bekend staat als de Canal Killer. Sweeney, zo bleek later, vermoorde in 1990 namelijk de vrouw met wie hij vóór Palmer een relatie had tijdens een verblijf in Nederland en gooide haar – in stukjes gehakt – in een gracht. En in 2000, toen hij op de vlucht was voor de politie na de poging tot moord op Palmer, deed hij hetzelfde bij een vrouw in Londen.

Wat dat betreft lijkt Palmer dus geluk te hebben gehad. Maar wat het indrukwekkende Until I Kill You vreselijk goed laat zien, is hoe moeilijk doorgaan met leven kan zijn voor slachtoffers van (huiselijk) geweld. Voor haar eigen gevoel, zo zegt ze meermaals in de miniserie, heeft Sweeney haar ook vermoord die avond op de stoep voor haar huis. Want voordat ze hem ontmoette in een Londense pub tijdens een avondje uit met collega’s, was Palmer een ietwat eigenaardige maar bovenal vrije vrouw. Iemand die geen meubels in haar appartement had omdat ze daardoor het gevoel had dat ze ieder moment weer op reis kon gaan. Na de aanval op haar leven, is ze ieder moment van de dag doodsbang en vreselijk boos. Dat de politie steken liet vallen, justitie haar tegen haar zin in liet getuigen en de advocaat van Sweeney haar de schuld in de schoenen probeerde te schuiven, draagt enkel bij aan haar trauma. ‘Waarom mag de wet mensen zo behandelen?’ vraagt ze zich dan ook af in de rechtszaal. Het antwoord is dertig jaar later, nog onbekend.