Maryland: meeslepende Britse dramaserie over familie, trauma en rouw

De openingsscènes van deze serie zetten je even op het verkeerde been. Om te beginnen wordt er namelijk een dode vrouw gevonden op het kiezelstrand van het Britse eiland Isle of Man. Vervolgens krijgt een andere vrouw tijdens het ontbijt met haar gezin een telefoontje. Als ervaren tv-kijker weet je dan meestal hoe laat het is: dit is de politierechercheur die wordt gebeld over een nieuwe zaak. Maar Maryland is geen Brits crimedrama. Verre van zelfs.

De drie afleveringen tellende miniserie gaat niet over moord, maar over familie. Om precies te zijn: over het kerngezin en de soms bedrukkende verwachtingen die ouders van hun kinderen kunnen hebben, en andersom. Over de vaak té makkelijke aannames die kinderen over het leven van hun ouders doen, en andersom. Maryland gaat over de kleine en grotere trauma’s die we als mens eigenlijk allemaal iedere dag met ons meeslepen, omdat het leven nou eenmaal niet altijd over rozen gaat.

De dode vrouw op het strand is geen moordslachtoffer maar de moeder van Rosaline (Eve Best) en Becca (Suranne Jones). Twee inmiddels volwassen vrouwen die ver uit elkaar gegroeid zijn, al worstelen ze alle twee op hun eigen manier met gebeurtenissen uit hun jeugd die hun levens hebben gevormd. Gevoelens die aan de oppervlakte komen wanneer ze samen naar Isle of Man afreizen om hun moeder te identificeren en ontdekken dat hun ‘degelijke’ moeder er op het eiland een geheim leven op nahield, zonder hun vader.

Maryland vertelt geen baanbrekend of schokkend nieuw verhaal, en het is zelfs niet wars van wat romantische clichés (de eerste man die ze op het eiland ontmoeten is bijvoorbeeld een ongebruikelijk charmante taxichauffeur met een woeste baard die in zo’n idyllisch vissershuisje bij zee woont). Toch is de miniserie enorm meeslepend, zeker omdat het in de kern gaat om gevoelens die we allemaal kennen.