Pandore: Waalse thriller biedt cynische kijk op de populistische politieke werkelijkheid

Vijf jaar lang is vooraanstaand onderzoeksrechter Claire (Anne Coesens) bezig geweest met een grootschalige corruptiezaak als ze op de verjaardag van haar vader een telefoontje krijgt. Er zijn nieuwe feiten opgedoken in het onderzoek, waaruit blijkt dat diezelfde vader, een kopstuk van een grote politieke partij, nauw betrokken is bij het schandaal. Zit ze dan, met haar jarenlange onderzoek. Claire trekt zich meteen terug uit de zaak, terwijl haar vader in elkaar stort, in het ziekenhuis belandt, en – uiteraard – noodgedwongen zijn positie opgeeft.

De onthulling zet in de Waalse serie Pandore een keten van gebeurtenissen in werking. Zo ruikt ambitieuze politicus Mark (Yoann Blanc) plots zijn kans na de onthulling van het corruptieschandaal. Jammer alleen dat de partij niet bepaald staat te springen om hem te promoveren tot lijsttrekker, want voor het grote publiek zou hij ‘te zwak’ en ‘niet sexy genoeg’ overkomen. En dan wordt een persconferentie van de partij ook nog eens verstoord door een groep jonge activisten, die de vrijlating eisen van een politieke gevangene in Saoedi-Arabië.

Even na die persconferentie doemt er, hoe cynisch ook, plots een enorme kans op voor Mark, als hij in een parkeergarage per abuis getuige is van de groepsverkrachting van een van die activisten, de jonge vrouw Ludivine (Salomé Richard). Hij is te laf om in te grijpen, maar besluit de verkrachting wel te filmen, en Ludivine even later zelf naar het ziekenhuis te brengen.

In de publieke opinie is Mark dan al snel de held, zeker als zijn assistent het filmpje later laat uitlekken. Mark werpt zich op televisie vervolgens direct op als voorvechter van veiligheid voor vrouwen, en ook maar meteen voor strengere immigratiewetgeving, daar een van de verkrachters in het filmpje een Noord-Afrikaans uiterlijk heeft. Hoe grimmig de aanleiding ook is: voor Mark is dit een kans uit duizenden om op te vallen bij het grote publiek, en daarbij is hij heus niet vies van een beetje populisme. Het oplossen van de veelbesproken verkrachtingszaak belandt in de tussentijd overigens op het bordje van, jawel, onderzoeksrechter Claire, die na het corruptieschandaal zint op eerherstel.

Dat zijn behoorlijk wat verhaallijnen, waarbij Pandore van alles wil zeggen over #MeToo, populisme, corruptie, giftige mediadynamieken, activisme, victim blaming en ga zo maar even door. Die behoorlijk brede aanpak komt de geloofwaardigheid van de plot niet altijd ten goede, maar Pandore biedt – in lijn met een serie als House of Cards – wél een treffend cynische kijk op de (populistische) politieke werkelijkheid van nu, waarin macht, beeldvorming en opportunisme véél belangrijker zijn dan waarden, eerlijkheid en medemenselijkheid. 

In die zin is de titel van de serie natuurlijk niet toevallig gekozen: hoe dieper je in die (politieke) doos van Pandora duikt, hoe groter de ellende zal zijn die je aantreft.