Veelgevraagd tv-regisseur Tim Mielants over Britse politieserie The Responder

‘Toen ik het script van The Responder las, was ik onmiddellijk verkocht,’ vertelt Mielants (43) telefonisch vanuit zijn woonplaats Antwerpen. ‘De schrijver, Tony Schumacher, heeft er veel eigen ervaringen in verwerkt en dat voel je meteen, het is geen doorsnee politieserie. Het is allemaal heel authentiek, zonder de bekende genreclichés. Tony’s verhaal is wel bijzonder: hij was zelf tien jaar agent in Liverpool, maar daar ging hij helemaal aan onderdoor, hij belandde zelfs op straat. Uiteindelijk werd hij taxichauffeur en toen raakte hij op een dag in gesprek met een passagier die in het boekenvak zat. Hij vertelde dat hij zelf weleens iets schreef, waarop de vrouw hem uitnodigde iets op te sturen. Inmiddels heeft hij een paar romans op z’n naam staan, en nu dus dit scenario.’

Je bent ‘leading director’ van de serie, wat houdt dat precies in?
Mielants: ‘Dan ben je er vanaf het begin bij betrokken en regisseer je dus sowieso de pilot. Je bepaalt de toon en stijl, denkt mee over de casting. In dit geval was er geen aparte showrunner, maar er was een hechte samenwerking tussen mij, de schrijver en de producent.’

Was Martin Freeman er al bij betrokken toen jij erbij kwam? Hij speelt wat mij betreft zijn beste rol tot nu toe.
‘De hoofdrol was toen al gecast, ja. Ik moet bekennen dat ik daar eerst wel een beetje bezorgd over was omdat Martin vooral bekend staat om zijn luchtige rollen. Ik wist niet of hij wel bereid zou zijn om zo de diepte in te gaan als nodig was voor deze rol. Maar hij heeft me echt verbluft. Hij stond erg open voor overleg en samenwerking, was bereid om zijn eigen zwakheden en onzekerheden op te zoeken en te gebruiken voor de rol. Ik was daar zwaar van onder de indruk.’

Na twee afleveringen heb je het stokje dus doorgegeven aan een volgende regisseur. Is dat dan niet jammer?
‘Ergens wel, als je iets opstart is het natuurlijk fijn om het ook zelf te voltooien. Maar als serieregisseur kun je daar niet aan beginnen, dan ben je zo twee jaar van huis, dat kun je je familie niet aandoen. En dan moet je bovendien veel andere mooie kansen laten schieten. Daarbij is het ook wel leuk om te zien hoe een volgende regisseur er weer z’n eigen ding van maakt – binnen bepaalde kaders natuurlijk, want het geheel moet wel een eenheid vormen.’

Hoe ben je als Belgische regisseur eigenlijk in dat internationale circuit beland?
‘Dat is waarschijnlijk te danken aan de Vlaamse reeks Cordon, die ik een jaar of tien geleden maakte. Die werd aangekocht door de BBC, en toen hebben er blijkbaar wat Britse producenten naar gekeken en gedacht: dat ziet er interessant uit. Serieproducenten gaan een beetje te werk als casting directors, alleen zoeken zij niet naar geschikte acteurs, maar naar regisseurs die datgene kunnen bieden wat bij hun serie past. Zo ging het bijvoorbeeld bij Peaky Blinders: er waren twee seizoenen van verschenen en daarin lag veel nadruk op het uiterlijk – de kleding en het gestileerde geweld en zo. Maar in seizoen 3 wilden ze wat meer emotie, meer de diepte in met de personages. Op basis van mijn eerdere werk dachten ze dat ik dat zou kunnen leveren. Het was fijn dat ik meteen een heel seizoen mocht maken, want al was het een gevestigde serie, ik kreeg relatief veel vrijheid om er een eigen stempel op te drukken.’

In 2019 verscheen je eerste speelfilm, De Patrick, over de uitbater van een Belgische nudistencamping. Hoe was het na jarenlang series regisseren om eens een film te maken? Bood dat nieuwe mogelijkheden?
‘Nou, alle personages waren naakt, dat zou in veel series niet zo snel kunnen, haha. Maar nee, de verschillen waren ook weer niet enorm. Ik merkte vooral hoeveel ik had geleerd op de sets van al die series, omdat je dan met heel veel partijen moet samenwerken. Ik moet er niet aan denken om zo van de filmacademie te komen en dan je eerste speelfilm te maken, dan krijg je wel heel veel voor de kiezen. Daarnaast is het natuurlijk handig om al een mooi netwerk te hebben als je films gaat maken. In De Patrick kon ik bijvoorbeeld Jemaine Clement casten, met wie ik een goede klik had op de set van de Marvelserie Legion. En momenteel werk ik aan een film met Cillian Murphy van Peaky Blinders in de hoofdrol.’

Regisseur Joel Coen zei eens: ‘Films hebben een begin, een midden en een einde; series hebben een begin, een midden, een midden, een midden, en zakken dan van uitputting in elkaar.’ Heeft hij een punt?
‘Ha! Daar zit wel iets in natuurlijk. Dat films een ingebakken tijdslimiet hebben van een uur of twee vind ik er zeker aantrekkelijk aan. Toch hebben series weer hun eigen kwaliteiten: je kan meer zijpaden inslaan, personages dieper uitwerken, meer experimenteren met vertelvormen. Ik blijf beide formats graag afwisselen. Hooguit heb ik niet zo’n zin meer om losse afleveringen van lopende series te regisseren, ik wil dan wel vanaf het begin meedenken.’