Het tweede seizoen van We Are Lady Parts zit weer vol zelfspot en donkere humor

In het eerste seizoen van de droogkomische serie We Are Lady Parts was hoofdpersoon Amina (Anjana Vasan) nog de zeer onwaarschijnlijke beoogd kandidaat voor de moslima-punkband Lady Parts. De band, met teksten als: ‘I’m gonna kill my sister, she stole my eyeliner, what a bitch – die, die, die,’ had volgens de bandleider en leadzangeres een leadgitarist nodig, om hun sound compleet te maken.

Amina was aanvankelijk vooral bezig was met het vinden van een geschikte huwelijkskandidaat. Ze gaf weliswaar gitaarles aan kinderen in het wijkgebouw en rockte als ze alleen was, een eigentijdse versie van In the Jailhouse Now in haar kledingkast. (‘I am a girl of constant sorrow, I’ve seen trouble all my days. I am all alone in old White Chapel, The place where I was born and raised.’) Maar optreden was door een traumatische podiumervaring als kind uit den boze.

In een wervelende achtbaan van emoties kwam dat natuurlijk allemaal goed en kroop de nogal in zichzelf gekeerde Amina langzaam uit haar schulp. En dan is het traditiegetrouw tijd voor een ‘villain-era’, of ‘schurkentijd’. Een term die door jonge mensen wordt gebruikt om aan te geven dat iemand voor zichzelf opkomt, grenzen stelt en zijn eigen wensen centraal stelt. Het is de feministische tegenhanger van de maatschappelijke verwachting dat vrouwen passief en welgevallig moeten zijn.

En zo begint drie jaar na de start van de bejubelde eerste serie, het tweede seizoen van We Are Lady Parts, met de schurkentijd van Amina, na een succesvolle tournee door het Verenigd Koninkrijk en een groeiende schare fans voor de band.

Het is tijd voor een debuutalbum, maar de rockende Lady Parts vinden de nodige hobbels op hun punkpad. Een concurrerende moslimaband (Second Wife) die een hit scoort met hún liedje, bijvoorbeeld. Net als in het eerste seizoen is er genoeg aanleiding voor frisse, maatschappijkritische discussies, vol zelfspot en donkere humor. Een lyrische recensie van The Guardian noemt het enige ontbrekende aspect van de serie: meer liedjes, want de ‘instant anthems’ ‘Malala Made Me Do It’ en ‘Glass Ceiling Feeling’ smaken naar meer.