De veertig beste films op NPO Start/Plus

Festivalfavoriet over de jongvolwassen Merab uit Tbilisi, Georgië, die al van jongs af aan traint met danspartner Mary voor een plek bij het traditionele Nationaal Georgisch Dansensemble. Maar kort voor de audities duikt de getalenteerde Irakli op: een nieuwe concurrent die bovendien romantische interesse wekt bij Merab. Warmbloedige, klassieke liefdesgeschiedenis waarin wordt getraind, gefeest, gewerkt, gedanst, gegeten en geknokt. Terwijl Merab zijn eigen weg zoekt tussen traditie en moderniteit, strikte discipline en persoonlijke vrijheid. Kracht blijkt niet enkel gelijk aan spijkerhardheid, maar ook aan sensuele zelfexpressie.

De Amerikaanse modeontwerper Tom Ford, die van Gucci een groot merk maakte, debuteerde als filmregisseur met dit visueel fraaie, sterke drama over docent Engelse literatuur George die, begin jaren zestig, de dood van zijn geliefde Jim (Matthew Goode) niet te boven komt. We volgen hem gedurende de dag die wat hem betreft z'n laatste wordt. Bewerking van de roman van Christopher Isherwood heeft een uitstekende rol van Colin Firth (Oscarnominatie) als een man die laveert tussen melancholie en levensvreugde, Julianne Moore is mooi als zijn hunkerende beste vriendin.

Begin jaren vijftig valt de jonge fotografe Therese (een voortreffelijke Rooney Mara) tot haar eigen verbazing voor de al wat oudere, getrouwde Carol (Cate Blanchett, een van de drijvende krachten achter deze film). Maar begin jaren vijftig is de moraal nog strikt en onverbiddelijk en is de liefde tussen twee vrouwen verboden. De liefde tussen Therese en Carol laat zich echter niet beteugelen, en wat volgt is een aangrijpend, opwindend en superieur melodrama. Trefzeker geregisseerd door Todd Haynes (Far from Heaven) en gebaseerd op het destijds geruchtmakende boek The Price of Salt (1952) van Patricia Highsmith.

Wanneer de engelachtige Nicolas in Montreal arriveert maakt hij zowel bij Marie (Monia Chokri) als haar homoseksuele vriend Francis (Xavier Dolan) warme gevoelens los. Beiden doen hun best de enigmatische vreemdeling voor zich te winnen. In het festivalcircuit met vele prijzen onderscheiden drama rond een ingewikkelde driehoeksverhouding, toont in z'n visuele wispelturigheid en poëzie het grillige talent van de piepjonge schrijver-regisseur-acteur-editor Dolan (1989). Let op de fraaie versie van het nummer 'Bang Bang', gezongen door de Egyptisch-Franse Dalida.

Paul Verhoeven, Jezus en lesbische nonnen. Wat kan er dan nog misgaan? Weinig, en Benedetta is dan ook zeker een fijne film. Over macht, religieuze visioenen en de pest die door 17de-eeuws Europa raast (let wel: de film werd opgenomen vóór de coronacrisis). Maar Benedetta werd niet het schandaal waar wellicht Verhoeven én het festival van Cannes, waar de film afgelopen juli in première ging, op gehoopt hadden. Afgezien van een tot dildo bewerkt Mariabeeldje, blijkt dit namelijk een tamelijk nette film. Eerder spannend dan schokkend. Met vileine dialogen en de grote doorbraak van de Waalse actrice Virginie Efira, die fantastisch is als de al dan niet bezeten Benedetta.

Weergaloze vertelling over de jonge, volkse Adèle (Adèle Exarchopoulos), die tot haar eigen verbazing verliefd wordt op de vrijgevochten Emma (Léa Seydoux). Het spel van de twee jonge vrouwen is zo naturel (met name van Exarchopoulos), dat de bijna drie uur durende film voorbij vliegt. In die drie uur opvallend veel en langdurige seksscènes, bedoeld om de (afnemende) hevigheid van de relatie weer te geven. Abdellatif Kechiche kreeg voor La vie d'Adèle de Gouden Palm in Cannes, die hij - voor het eerst in de geschiedenis van Cannes - moest delen met de twee hoofdrolspeelsters.

Buladó speelt zich af op het platteland van Curaçao en vertelt het verhaal van de elfjarige Kenza, die – sinds het overlijden van haar moeder jaren geleden – leeft met haar vader en opa. Vader is rationeel en wil dat Kenza Nederlands spreekt, terwijl opa juist spiritueel is en alleen Papiaments spreekt. De jonge Kenza stuitert een beetje tussen beiden heen en weer, maar is vooral erg eenzaam in het verdriet over haar verloren moeder. Prachtige, persoonlijke vertelling van regisseur Janga (Helium), die steeds de juiste toon weet te treffen en in de jonge Tiara Richards een fenomenale hoofdrolspeler heeft. Openingsfilm van NFF2020 en bekroond met het Gouden Kalf voor beste film.

De 32-jarige losbol Thijs woont wel op zichzelf, maar zijn zus doet z'n was en zijn moeder geeft hem Tupperware-bakjes vol eten mee. Als beloning bekt hij ze af, zoals hij vrijwel iedereen in de film afbekt. Thijs is niet alleen sneu, hij is ook een eikel. En toch gaan we - voor de film voorbij is - van deze Thijs houden. Met dank aan hoofdrolspeler Gijs Naber, het eerlijke, intelligente scenario van Anne Barnhoorn en de trefzekere en stijlvaste regie van Ten Horn. Aanmodderfakker kreeg Gouden Kalveren voor beste film, beste scenario en beste hoofdrolspeler.

Hoewel de spookverhalen met onze volksaard, geschiedenis en landschappen voor het oprapen liggen, zijn er absurd weinig horrorfilms van eigen bodem. Debuterend speelfilmregisseur Nico van den Brink wil daar met Moloch verandering in brengen. In deze ijzersterke folkhorrorfilm worden jonge moeder Betriek (Sallie Harmsen, uitstekend) en haar familie bedreigd door een lokale heksenvloek die het gezin al eeuwen teistert. Van den Brink heeft duidelijk goed gekeken naar The Witch en Hereditary, maar geeft daar volledig zijn eigen draai aan, met sterke mistbeelden, veel psychologische diepgang en een voortreffelijke cast (Anneke Blok is ijzingwekkend goed als Betrieks moeder). Iets te veel plotuitleg aan het einde, maar het mag de pret niet drukken: Moloch doet verlangen naar véél meer Nederlandse horrorfilms.

Kort voor zijn 75ste verjaardag vertelt weduwnaar Jan (Johan Leysen) zijn kinderen dat hij niet meer verder wil leven, ook al heeft hij geen fysieke klachten en een groot sociaal netwerk. Dochter Iris (mooi personage, sterk gespeeld door Julia Akkermans) vindt dit onacceptabel en wil haar vader pertinent op andere ideeën brengen. Solide regiedebuut heeft een verrassend luchtige toon, die nooit afbreuk doet aan de ernst van de situatie. De film biedt geen makkelijke antwoorden, wel een eerlijke, menselijke blik. Vooral de slotscène, gefilmd in één lange take, maakt veel indruk.

IJzersterke reconstructie – de film werd volledig gebaseerd op archiefmateriaal, officiële stukken en getuigenverklaringen – van de nasleep van de beruchte Deventer moordzaak uit 1999, toen de weduwe Wittenberg door wurging en vijf messteken in haar borst om het leven werd gebracht. Gezien door de ogen van Netwerk-journalist Bas Haan (Fedja van Huêt), die eerst overtuigd is van de onschuld van haar al veroordeelde financieel adviseur Ernest Louwes (Mark Kraan), dan van diens schuld, en zich vervolgens inzet voor klusjesman Michaël de Jong (Yorick van Wageningen), die door vox populist Maurice de Hond (De Hond op archiefbeelden) – ten onrechte – wordt aangewezen als dader. Intelligent, belangrijk en soms woestmakend (vooral als het gaat om de diverse talkshows, die maar hijgend achter De Hond bleven aanlopen). Bekroond met vier Gouden Kalveren.

Folkloristische horrorfilm gebaseerd op de beroemde volkslegende over wijze, bovennatuurlijke vrouwen die zich diep in de Nederlandse bossen schuilhouden. Dat regisseur Konings een achtergrond heeft als concept artist in Hollywood, zijn woon- en werkplek, waar hij onder meer meewerkte aan Wonder Woman en een van de Pirates of the Caribbean-films, is goed te zien. Het is namelijk vooral de indrukwekkende en gedetailleerd uitgewerkte visualisatie van een godvrezend middeleeuws dorpje dat indruk maakt. We volgen er Frieda (sterke rol van Anneke Sluiters), van wie de dorpsbewoners verwachten dat ze een kind krijgt. Als dat maar niet lukt, wordt ze steeds meer als uitschot behandeld. Tot ze op een nacht terechtkomt in het griezelige en behekste bos.

Witte wieven werd gemaakt in het kader van de reeks Koolhoven presenteert

In zijn openingsbeelden schildert voormalig documentairemaker Walter Salles effectief de ieder-voor-zich wereld waarin zijn verhaal zich afspeelt: rond een trein die zojuist het station van Rio de Janeiro is binnen gekomen ontstaat een adembenemende chaos. In het station schrijft Dora brieven in opdracht van analfabeten. Maar ze posten doet ze niet. Op een dag wordt ze geconfronteerd met het harde bestaan van de negenjarige Josué, die juist zijn moeder heeft verloren en op zoek wil naar zijn vader. Mooi spel van zowel de Braziliaanse tv-vedette Montenegro, die werd genomineerd voor een Oscar, als de jonge, ontwapenende De Oliveira.

Control, het speelfilmdebuut van fotograaf Anton Corbijn, volgt het leven van Joy Division-zanger Ian Curtis van 1972 tot zijn vroegtijdige dood in mei 1980. De snelle roem van de post-punkband - een van de meest invloedrijke Britse bands aller tijden - zorgde voor een succesvolle Europese tournee en een buitenechtelijke affaire, maar Curtis kwam nooit los van geboortedorp Macclesfield. Dat de film er prachtig uitziet - het zwart-wit van cameraman Martin Ruhe is ongekend vitaal - was te verwachten. Verrassender is dat Corbijn zich een zorgvuldig verteller betoont, en een uitstekend acteursregisseur.

Komisch drama over kwartet uitgebluste leraren die beginnen aan gewaagd experiment: elke dag voor de les een slokje alcohol. Want een half promille alcohol in je bloed neemt – volgens de Noorse psycholoog Finn Skårderud – remmingen weg, waardoor we leuker en creatiever worden. De eerste resultaten zijn zonder meer bemoedigend, vooral voor leraar geschiedenis Martin (een voortreffelijke Mads Mikkelsen). Maar het blijft niet bij één slok. Al snel worden het er twee, dan drie, en dreigt de film op een somber einde af te stevenen. Maar zover laat de Deense regisseur Thomas Vinterberg (van provocatieve meesterwerkjes als Festen en Jagten) het gelukkig niet komen.

Fransman Florian Zeller bewerkte zijn succesvolle toneelstuk Le père tot dit Engelstalige drama, waarin Hopkins de dementerende Anthony speelt, die de grip op zijn leven verliest in een Londens appartement. Qua setting, thematiek en compromisloze toon heeft The Father veel weg van Michael Hanekes Amour (2012), met als grootste verschil dat hier gaandeweg alle logica wordt losgelaten, zodat de kijker wordt meegenomen in Anthony’s verwarring. Dat heeft een beklemmend effect, maar maakt de film ook diffuus en wat afstandelijk. Hopkins’ met een Oscar bekroonde acteren is evenwel groots, en hij krijgt mooi tegenspel van Olivia Colman en de anderen.

De pas overleden moeder van de Canadese Jeanne en Simon blijkt nog wat skeletten in de kast te hebben verstopt. Dus gaat Jeanne naar een niet nader genoemd land in het Midden-Oosten, en ontdekt hoe haar familiegeschiedenis is verweven met de daar alomtegenwoordige politiek-religieuze conflicten. De Canadese regisseur Denis Villeneuve (Arrival, Dune) bewerkte een toneelstuk van het Libanees-Canadese multitalent Wajdi Mouawad, en maakte er met hulp van prima acteurs, onder wie de geweldige Lubna Azabal, een ijzersterk, nu en dan behoorlijk gruwelijk drama van. Oscarnominatie voor beste buitenlandse film.

'Vrouwenregisseur' Pedro Almodóvar (All About My Mother) schetst in koele tinten een tragikomisch portret van vier eenzame mensen wier levenspaden elkaar kruisen. Ziekenbroeder Benigno wijdt zijn leven devoot aan balletstudente Alicia (Watling), die al jaren in coma ligt. Reisboekenschrijver Marco wordt verliefd op een stierenvechtster die eveneens in coma in hetzelfde ziekenhuis terecht komt. ‘Hable con ella’ (praat met haar) adviseert Benigno aan Marco. Het levert een ingetogen verhaal op. En het zijn niet de twee krachteloze mannen, maar in al hun stille passiviteit juist de twee vegeterende vrouwen die de meeste indruk maken.

Bij toeval komen bijna veertiger Janis (Penélope Cruz) en twintiger Ana (Milena Smit) bij elkaar op de kraamafdeling van een ziekenhuis te liggen. Beide vrouwen zijn ongewenst zwanger, maar ze willen ook allebei het kind houden. En dat is pas het begin van nog veel meer toevalligheden in dit aangrijpende melodrama, waarin de we de parallelle levens van deze twee moeders zullen volgen. Penélope Cruz, die alweer voor de zevende keer te zien is in een film van de Spaanse grootmeester Pedro Almodóvar, won voor haar rol van Janis de prijs voor beste actrice op het festival van Venetië en werd genomineerd voor een Oscar.

De Belgische kunstenaar Wim Delvoye zette in 2006 een enorme tatoeage op de rug van de Zwitser Tim Steiner, om het werk vervolgens aan een kunsthandelaar te verkopen – met Steiner eraan vast. Geïnspireerd door dit gegeven, verzon de Tunesische cineaste Kaouther Ben Hania deze politieke parabel over een Syrische vluchteling die zijn huid verkoopt om zijn geliefde achterna te kunnen reizen naar Europa. De film loopt bijna over van de grote, uitdagende thema’s, maar blijft verrassend coherent en luchtig, met een fijne satirische ondertoon. Provocateur Delvoye (die opduikt in een cameo) kan tevreden zijn.

Duits-Italiaans gezin, bestaande uit imker Wolfgang, zijn vrouw Angelica en hun vier dochters, leeft teruggetrokken op het Italiaanse platteland en verdient wat geld met de honing van de bijen. Persoonlijke, maar volgens schrijver/regisseur Alice Rohrwacher niet autobiografische film over de rol van het landschap, de landbouw en de tradities. Met als middelpunt de jonge, debuterende actrice Maria Alexandra Lungu als oudste dochter Gelsomina, die ondanks haar twaalf jaren de meest volwassene van het gezin is. Winnaar van de Grand Prix (zeg maar: de op een na beste film) op het filmfestival van Cannes in 2014.

In dit goeddeels autobiografische drama blikt regisseur Lee Isaac Chung liefdevol terug op zijn jeugd in een Koreaans-Amerikaans gezin op het platteland van Arkansas. Terwijl vader en moeder geestdodend werk verrichten bij een pluimveebedrijf, dromend van een toekomst als groentetelers, past grootmoeder thuis op de kinderen. Het drama blijft verder bescheiden, maar is bijzonder genuanceerd en poëtisch uitgewerkt, met precies de juiste mix van nuchter realisme en nostalgische verwondering. Zuid-Koreaanse steractrice Yuh-Jung Youn won een Oscar voor haar rol als excentrieke oma. Prachtige soundtrack van Emile Mosseri (The Last Black Man in San Francisco).

Op de eerste dag van politie-inspecteur Ruiz in de Parijse achterstandswijk Montfermeil – waar Victor Hugo zijn beroemde roman Les misérables situeerde – gaat het gelijk goed mis. Sterke toevoeging aan het Franse banlieue-genre wordt nooit melodramatisch of voorspelbaar, en laat mooi zien hoe makkelijk de vlam in de pan kan slaan in wijken waar onderhuidse spanningen, politiegeweld en armoede de sfeer bepalen. Speelfilmdebuut van de in Mali geboren Ladj Ly, die de film deels baseerde op zijn eigen ervaringen. Genomineerd voor de Oscar voor Beste niet-Engelstalige film.

Zuid-Afrika, 1981. De achttienjarige Nick is dolblij dat hij het ouderlijk huis verlaat. Eindelijk ver weg van zijn dominante vader. Maar waar hij heen gaat – het leger, in training tegen de communisten en het ‘zwarte gevaar’ in Angola – is het niet veel beter. Zeker niet voor een stiekeme ‘moffie’ (mietje) zoals Nick. Moffie is een indringend, psychologisch portret van een jongeman vol zelfhaat. Geregisseerd door Oliver Hermanus, die in 2011 naam maakte met het harde verkrachtingsdrama Skoonheid.

In zijn vorige vijf films creëerde Xavier Dolan een volstrekt eigenzinnige niche van hyperpersoonlijk melodrama, gemodelleerd naar een even persoonlijk gevoel voor schoonheid. In Mommy, gemaakt op zijn 25ste, vallen vorm en inhoud voor het eerst helemaal samen. Hoofdpersoon Steve (schitterend gespeeld door Antoine-Olivier Pilon) is een jongen met orkaankracht tien, die alles en iedereen optilt maar ook weer mee naar beneden sleurt. Net als Steve drijft deze weergaloze film op een kolkende onderstroom van tegenstrijdige en verwarrende emoties. Overladen met prijzen, waaronder de juryprijs in Cannes.

Zinnelijk portret van handvol mensen die werken bij de vaquejada, een soort rodeoshow die gehouden wordt in het noordoosten van Brazilië. De film volgt niet de sterren van de show, maar de verzorgers van de paarden en stieren. En zoomt daarbij niet alleen in op de lichamen van de dieren, maar ook op die van de verzorgers. In het bijzonder op dat van Iremar, een stoere vent die ervan droomt modeontwerper te zijn. Hoogtepunt in deze volstrekt onvoorspelbare film is een ongemonteerde vrijpartij van tien minuten tussen Iremar en een hoogzwangere vrouw. Deze tweede speelfilm van de jonge Gabriel Mascaro (1983) was wereldwijd een festivalhit en won tientallen prijzen.

In 1988 werden vier Japanse kinderen door hun moeder achtergelaten in een klein appartement in Tokio. Zes maanden lang leefden de kinderen daar, zonder naar school te gaan, zonder dat iemand doorhad wat er aan de hand was. Dit incident heeft Hirokazu Kore-eda (After Life, Shoplifters) verfilmd in een hartverscheurend maar ingetogen drama dat nergens vervalt in melodrama of sentimentaliteit. De regisseur laat zien hoe de kinderen, vooral hoofdpersoon Akira (Yûya Yagira), hun best doen het gezin draaiende te houden en hoe dit 'gezin' tegelijkertijd langzamerhand onttakelt. Terecht werd Yagira in Cannes bekroond met de prijs voor beste acteur.

Het elfjarige meisje Ofelia gaat in 1944 met haar hoogzwangere, ziekelijke moeder naar het huis van haar nieuwe stiefvader, een hoge fascistische legerofficier. Terwijl hij meedogenloos jaagt op verzetsstrijders ontdekt zij een verborgen, magische wereld, waar ze onder andere een libelle met mensenhoofd, een raadselachtige Faun in een labyrint en een gigantische, kwaadaardige pad ontmoet. Gruwelijk sprookje voor volwassenen. Oscars voor de make-up, art direction en het camerawerk. In 2017 won regisseur Guillermo Del Toro de regie-Oscar voor zijn fenomenale The Shape of Water.

De zwartste bladzijde uit de geschiedenis van Dutchbat gezien door de ogen van de (fictieve) VN-tolk Aida. Zij is in juli 1995 op de VN-compound in Potocari (Bosnië en Herzegovina), wanneer die volstroomt met vluchtelingen. Moslim-enclave Srebrenica is zojuist gevallen en iedereen vreest etnische zuiveringen door het Bosnisch-Servische leger onder leiding van generaal Ratko Mladić. Het Dutchbat van luitenant-kolonel Karremans staat erbij, kijkt ernaar en doet beschamend weinig. De Bosnische regisseur Jasmila Žbanić blijft de hele film dichtbij Aida, die koste wat kost wil voorkomen dat het Bosnisch-Servische leger ook haar man en twee zonen in handen krijgt. Spannend, aangrijpend en belangrijk. Bekroond met drie European Film Awards (waaronder die voor beste film).

Na het met een Oscar bekroonde Ida (2013) levert regisseur Pawlikowski wederom een tragische Poolse geschiedenis in stijlvol zwartwit. Een liefdesverhaal nu, losjes gebaseerd op de relatie van zijn ouders en gesitueerd in de jaren vijftig. Muzikant Wiktor (Tomasz Kot), leider van een folkloregroep, ontdekt de vrijgevochten zangeres Zula (Joanna Kulig) en valt als een blok voor haar. Zo begint een langdurige romance die zal worden getart door verhitte emoties, politieke verwikkelingen en het lot. Pawlikowski vertelt fragmentarisch, en daarmee ook wat afstandelijk, maar de oogstrelende beelden, authentieke muziek en sublieme hoofdrolspelers raken alsnog het hart.

'Wer bin ich? Was bin ich?' Die vragen stelt de talentvolle kunstenaar Kurt (Tom Schilling) zich in dit epische Duitse drama, dat zich afspeelt in de periode 1937-1977. We volgen Kurt van Dresden, via Düsseldorf naar Berlijn en zien hoe zowel de nazi's als de communisten de kunstenaar voor hun karretje proberen te spannen. Soepel en indringend verteld door regisseur Henckel von Donnersmarck (Das Leben der Anderen), die ook het scenario schreef en zich voor Kurt losjes baseerde op het leven van de gerenommeerde kunstschilder Gerhard Richter.

Aydin is een voormalige theateracteur die met zijn Florence Nightingale-achtige vrouw Nihal en lethargische zus Necla vanuit de stad naar het wonderschone, maar straatarme Cappadocië is gekomen om het toeristenhotel van zijn overleden vader te runnen. De zelfgenoegzame intellectueel beidt er zijn tijd met tergende discussies met zijn vrouw, zus en ondergeschikten en met buurtbewoners die hem huurpenningen schuldig zijn, in een 196 minuten durende, door de verhalen van Tsjechov geïnspireerde, messcherpe karakterstudie, die op het festival van Cannes werd bekroond met de Gouden Palm en de prijs van de internationale filmkritiek.

Zwarte komedie over armoede in Zuid-Korea. We volgen een arm gezin, waarvan de leden zich een voor een hechten aan een rijk gezin in Seoul. De eigenzinnige en onvoorspelbare film begint grappig, wordt almaar donkerder, en werkt toe naar een explosief einde. Bong Joon-ho (The Host, Okja) mixt een heleboel genres (drama, slapstick, satire, horror), maar slaagt er moeiteloos in daar een soepel geheel van te maken. Extra vermelding voor het vloeiende camerawerk van Hong Kyung-pyo. Glorieuze winnaar van de Gouden Palm in Cannes. Bovendien Oscars voor beste film, beste regie, beste script en beste niet-Engelstalige film.

Wanneer een ontploffing in een trein het leven kost van een belangrijke getuige tegen motorbende Riders of Justice kan dat geen toeval zijn. Denkt tenminste Otto, die ook in de trein aanwezig was maar de ontploffing overleefde. Hij deelt zijn verdenkingen met militair Markus, wiens vrouw wel omkwam bij de ontploffing. Markus kiest gelijk voor vergelding en gaat met hulp van Otto en diens eigenaardige vrienden wraak nemen op de Riders of Justice. Regisseur Anders Thomas Jensen (Adam’s Apples) trekt in deze mix van melodrama, thriller en zwarte komedie een heel blik kleurrijke personages open, balanceert regelmatig op het randje van lachen en belachelijk, maar levert desondanks een heel toonvaste, veelomvattende en ijzersterke film af.

Terwijl de Argentijnse regisseur Damián Szifrón in de loop der jaren ploeterde om diverse filmprojecten van de grond te krijgen, verwerkte hij zijn frustraties in een reeks scenario's voor korte films over getergde mensen die door het lint gaan. Zes van die korte films worden nu gepresenteerd onder de titel Relatos salvajes, oftewel Wild Tales. Inhoudelijk dus alleen verbonden door thematiek, en behoorlijk verschillend in toon en lengte. Het eindresultaat is soms absurdistisch, soms subtiel, soms keihard, maar constant erg vermakelijk en vakkundig verteld.

‘Blijf filmen!’ roept een arts woedend, terwijl achter hem een vierjarige kleuter wordt gereanimeerd. ‘Poetin moet de ogen van dit kind zien.’ Tijdens de Russische inval in Oekraïne waren Mstyslav Tsjernov en een collega van Associated Press de enige vertegenwoordigers van de internationale media in Marioepol. De indrukwekkende documentaire 20 Days in Mariupol toont hoe de stad werd vernietigd en de burgerbevolking geterroriseerd werd. Bekroond met de Oscar voor beste lange documentaire.

Een ode aan de leerkracht, in de stijl van de succesdocumentaire Être et avoir – dat stond Peter en Petra Lataster (Niet zonder jou) voor ogen toen ze hun camera opstelden in de klas van juf Kiet Engels. Missie geslaagd: De kinderen van juf Kiet is zeker zo vertederend en onthullend als de Franse film. En de juf – eindeloos geduldig, lief maar kordaat – is een vondst. Dat haar klas wordt bevolkt door migrantenkinderen, waarvan sommigen flink getraumatiseerd, geeft de film een extra dimensie. Een jaar lang worden ze gevolgd, zonder enig commentaar, wat de kijker uitdaagt met antropologische blik te observeren.

Prachtig observerend portret van de kleine Sasha, een zevenjarig meisje uit een dorpje in Noord-Frankrijk, dat geboren is in het lichaam van een jongen. Thuis in haar liefdevolle gezin (Sasha heeft twee broers en een zus) kan ze gewoon zichzelf zijn, maar op balletles en op school blijven ze haar maar behandelen als een jongen. Ook al vecht moeder Karine al jaren als een leeuwin voor haar kleine meid. Meervoudig onderscheiden op festivals, waaronder het festival van Gent, waar hij in 2020 werd uitgeroepen tot beste film.

‘Je denkt dat je groot bent, maar je veroorzaakt alleen maar problemen!’ De veertienjarige Shabu krijgt zijn hele familie over zich heen nadat hij de auto van zijn oma in de prak heeft gereden. Tijdens een warme zomer moet de innemende flierefluiter 1200 euro schadevergoeding zien op te halen. Terwijl hij eigenlijk alleen maar muziek wil maken en met zijn vrienden rondhangen. Fraai gestileerde jeugddocu schetst een verfrissend luchtig beeld van het leven in en rondom de Rotterdamse Peperklipflat. Regisseur Shamira Raphaëla (Deal With It, Ons moederland) creëert een lekker loom, dromerig sfeertje en compenseert een gebrek aan spanning met een hoge dosis charme.